Ήταν Πρωτομαγιά και δάκρυζε για τον χαμό σου ο ουρανός
Το αίμα σου στάλαζε στην άσφαλτο και φύτρωναν λουλούδια
Τις καρδιές μας είχε κατακλύσει ένας πόνος αψύς και δυνατός
Μα τα ποιήματά σου γίνονταν στα χείλη μας τραγούδια.
Εσύ ήσουν αυτός μες στη σκοτεινιά ήλιος φωτεινός
Οι κρότοι απ’ τις βόμβες σου πάγωσαν του Δικτάτορα το αίμα
Στα στήθια σου φώλιαζε της Δημοκρατίας ο πόθος ο λαϊκός
Κι οι δήμιοι σου τρόμαζαν απ’ το γενναίο σου το βλέμμα.
Στου κελιού σου το παραθύρι χυμούσε της αυγής το φως
Τα φρικώδη βασανιστήρια δεν λύγισαν την ατσάλινη ψυχή σου
Εσύ θα είσαι για πάντα των αγώνων του λαού μας οδηγός
Και δεν θα λησμονηθεί ποτέ μα ποτέ η ηρωική ζωή σου.
Καρδερίνης Ισίδωρος
Ποιητής-Μυθιστοριογράφος-Αρθρογράφος
