Οι Νεοέλληνες βιώνουμε την τρίτη μεγάλη παρακμή στη μακραίωνα ιστορία μας. Την πρώτη βίωσαν οι πρόγονοί μας κατά το τέλος της αρχαιότητας. Τότε οι Ρωμαίοι με τις λεγεώνες τους μας υπέταξαν με εντυπωσιακή άνεση επωφελούμενοι και από το πνεύμα διχόνοιας που μας κατατρύχει διαχρονικά. Ούτε μία φορά δεν διανοήθηκαν οι πρόγονοί μας να επαναστατήσουν, σε αντίθεση με τους Εβραίους, οι οποίοι είχαν στο ενεργητικό τους πολλές επαναστάσεις. Μάλιστα μετά την τελευταία αποτυχημένη υπέστησαν τρομακτική καταστροφή και διασκορπίστηκαν σε μεγάλη έκταση του πλανήτη. Στην ιστορία μαθαίνουμε ότι οι Έλληνες κατέκτησαν τον κατακτητή τους με την ανωτερότητα του πολιτισμού τους. Είναι βέβαια αλήθεια ότι αρκετοί Ρωμαίοι επηρεάστηκαν από τον τρόπο βίου του ελληνικού κόσμου, δεν ήταν όμως τότε ο τρόπος ίδιος μ’ εκείνον, που χαρακτήριζε τους προγόνους μας κατά την κλασική αρχαιότητα, οπότε η παιδεία είχε ως στόχο την μόρφωση του καλού καγαθού πολίτη. Ακόμη και η πίστη στο ειδωλικό πάνθεο είχε ξεθωριάσει χωρίς να υποκατασταθεί από νέα, που θα έδινε εκ νέου κάποιο νόημα βίου. Ο Παυσανίας (Β΄ αιώνας μ.Χ.) μαρτυρεί ότι πλήθος ιερών είχαν εγκαταλειφθεί λόγω αδιαφορίας του λαού για τη συντήρησή τους. Η εισαγωγή της λατρείας θεοτήτων από την Ανατολή δεν βελτίωσε την κατάσταση. Ο ευδαιμονισμός είχε επηρεάσει μεγάλα στρώματα του λαού και συνέπεια αυτού ήταν η αποφυγή της τεκνογονίας. Ο Κάτων, επιφανής ελληνομαθής Ρωμαίος επισήμανε τον κίνδυνο, που διέτρεχε το έθνος του από την υιοθέτηση του τρόπου βίου των παρηκμασμένων Ελλήνων, των Γραικύλων (Graeculi) κατά ρωμαϊκό χαρακτηρισμό! Ο αρχαίος κόσμος, ελληνικός αρχικά και ελληνορωμαϊκός στη συνέχεια, υπέστη τις συνέπειες της δημογραφικής γήρανσης. Σήμερα εμπαθείς πολέμιοι της Εκκλησίας καταγγέλλουν τη χριστιανική πίστη ως υπεύθυνη για τον αφανισμό του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Τί κι αν αυτό πρόβαλαν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας κατά τον 4ο αιώνα. Οι υποταγμένοι άνευ όρων στη σαγήνη του λάγνου «πνεύματος του διαφωτισμού» παραθεωρούν ό,τι μεγαλειώδες έδωσαν, μέσω του λαμπρού πολιτισμού τους, στον κόσμο οι πρόγονοί μας, κατά την περίοδο της ακμής τους, και επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στην λατρεία της Αφροδίτης και του Διονύσου, καθώς μόνο αυτούς μπόρεσαν να κατανοήσουν, και δεν χρειαζόταν κόπος, οι δυτικοί. Πώς να συλλάβουν το βαθύτατο νόημα της «ύβρεως» και των συνεπειών της;
Η πίστη του Χριστού επικράτησε σε μεγάλη έκταση της αυτοκρατορίας παρά τους απηνείς διωγμούς και το μαρτύριο αίματος. Οι σύγχρονοι γραικύλοι θρηνούν και οδύρονται, γιατί τάχα η νέα πίστη στραγγάλισε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα! Αποφεύγουν όμως συστηματικά να απαντήσουν στο ερώτημα: Πώς διασώθηκαν τα όσα αρχαία κείμενα υπάρχουν στις βιβλιοθήκες σήμερα, ακόμη και κωμωδίες του Αριστοφάνη; Λυσσομανούν κατά του ορθοδόξου μοναχισμού, στον οποίο οφείλομε πληθώρα αντιγραφών αρχαίων χειρογράφων. Ίσως θα ήθελαν οι «διαφωτισμένοι» να διαθέσουν οι μοναχοί χρόνο, πολύ χρόνο, για την αντιγραφή ακόμη και κειμένων, στα οποία περιγράφονται οι διαστροφές του αρχαίου κόσμου! Από την άλλη κάποιοι εθναμύντορες με στρεβλή περί την πίστη άποψη υπερτονίζουν ότι ο ελληνικός λαός κατέστη ο εκλεκτός και περιούσιος του Θεού. Φθάνουν να παρουσιάσουν την νέα ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τη βυζαντινή, όπως επέβαλαν να ονομάζεται οι δόλιοι παραχαράκτες της Δύσης, ως την Πολιτεία του Θεού επί της γης! Λαμπρός βέβαια ο πολιτισμός της, όπως αποφαίνονται σήμερα ολοένα και περισσότεροι βυζαντινολόγοι της Δύσης, σε πλείστους τομείς της κοινωνικής και οικογενειακής ζωής, καθώς και των σχέσεων με άλλους λαούς. Για τους πιστούς το πλέον σημαντικό είναι ότι στην κοινωνία των Ρωμιών επίκεντρο ήταν η ορθόδοξη πίστη. Χάρη σ’ αυτήν αναπτύχθηκε σε βάθος η θεολογία και αναδείχθηκαν πλήθος αγίων. Ανήμποροι να εντρυφήσουμε, λόγω των παθών μας, στον θεολογικό τους λόγο, τον αντιπαρερχόμαστε αναζητώντας «πνευματική» τροφή αποκλειστικά στην αρχαία ελληνική γραμματεία! Έτσι μας δίδαξαν οι δυτικοί πάτρωνές μας, οι οποίοι, μετά αιώνες, κατάφεραν να αποστραφούν την κακέκτυπη δυτική θεολογία του ολοκληρωτισμού και όχι της ελευθερίας του προσώπου. Αλλά, όπως κάθε ανθρώπινη κοινωνία είχε και εκείνη της Ρωμανίας τις αδυναμίες της. Και, όταν η παρακμή έφθασε στο απόγειό της, ήλθε η πτώση. Παραδόθηκε σε βάρβαρο αυτή τη φορά κατακτητή χωρίς να προβάλει και πάλι σθεναρή αντίσταση. Και ακολούθησε φρικτή δουλεία αιώνων όχι μόνο τεσσάρων, όπως διδασκόμαστε, αλλά και πέντε (βόρειος ελληνισμός) έως και οκτώ (μικρασιατικός ελληνισμός).
Δεν είναι λίγοι που επιχαίρουν για την, όπως πιστεύουν, κατάρρευση της ρωμιοσύνης. Αποφαίνονται μάλιστα ανιστόρητα και προδοτικά για το Γένος μας, ότι οι βυζαντινοί, όπως τους αποκαλούν με έκδηλη την περιφρόνηση, δεν ήσαν Έλληνες! Νεογραικύλοι οι ίδιοι, υποταγμένοι στο «πνεύμα» της Δύσης, αναμασούν ό,τι εκείνοι ψευδώς διαδίδουν, για να απολαμβάνουν, υποκύπτοντας στους ισχυρούς, τιμές και αξιώματα και να κατεδαφίζουν, ό,τι απόμεινε όρθιο μετά την αλλαγή δυνάστη με τη «σωτήρια» παρέμβαση των ισχυρών για τα συμφέροντά τους (Ναβαρίνο). Αδιαφορούν, όπως και οι δυτικοί, για το δράμα των σκλαβωμένων στον Τούρκο λαών, θάβουν τον έκδηλο θαυμασμό μισελλήνων περιηγητών για το ψυχικό σθένος των ραγιάδων, συγκαλύπτουν τα εβδομήντα περίπου επαναστατικά κινήματα των προγόνων μας πριν από τη γαλλική επανάσταση και πλέκουν ύμνους για την αστική επανάσταση, τις συνέπειες της οποίας «απολαμβάνουν» σήμερα τα έξι δισεκατομμύρια αποκλήρων του πλανήτη μας λόγω αποικιοκρατίας, καταλήστευσης, πολέμων και άγριας εκμετάλλευσης! Λυσσομανούν κατά της Εκκλησίας, την οποία συκοφαντούν ως υπηρέτρια του δυνάστη, όντες οι κατήγοροι σήμερα ευτελείς υπηρέτες των συγχρόνων δυναστών. Θέτουν το ερώτημα τι έκανε αυτή κατά τους χρόνους της δουλείας; Δεν αγνοούν την απάντηση: Κράτησε όσα παιδιά της άντεξαν τη φρικτή σκλαβιά, ώστε να έρθει με τον καιρό το ποθούμενο. Φλογεροί μοναχοί, όπως οι όσιοι Διονύσιος, Νικάνωρ, Βησσαρίων και τόσοι άλλοι εμψύχωσαν τον πονεμένο λαό, ώστε να αντέξει και να μην αλλαξοπιστήσει. Αργότερα εμφανίστηκε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάσχεση των εξισλαμισμών. Ο λαός μας τίμησε και τιμά τους αγίους και προπάντων τους νεομάρτυρες. Τους επικαλείται και μετά θάνατον, καθώς τους θεωρεί προστάτες και υπερασπιστές του σε κάθε κίνδυνο. Αυτοί αποδιώχνουν τους λιμούς, όπως τον Νοέμβρη του 1918 ο όσιος Νικάνωρ σταμάτησε τη θανατηφόρα ισπανική γρίπη στην Κοζάνη. Αυτοί με την επέμβασή τους έσωσαν από εκτελέσεις πολλούς προγόνους μας κατά τη γερμανική κατοχή. Οι νεογραικύλοι αφρίζουν εναντίον των αγίων και εκτοξεύουν βαρειές κατηγορίες κατά των «υποδούλων» ακόμη στις μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες!
Τώρα πλέον, θεωρούν, ήλθε η ώρα, με την αμέριστη στήριξη των ισχυρών δυναστών του πλανήτη, να προχωρήσουν στη λήψη ριζικών μέτρων. Ο πρωθυπουργός εξήγγειλε την πρόθεσή του να προχωρήσει η κυβέρνησή του στην τροποποίηση του συντάγματος, ώστε η Ελλάδα να καταστεί ουδετερόθρησκη χώρα! Εννοεί βέβαια ότι η Πολιτεία θα καταστεί εχθρική προς την πίστη του λαού. Τυφλωμένοι οι σκεπτόμενοι ότι έφθασε το τέλος της πίστης, αδυνατούν να δουν την κατάντια της Γαλλίας, του πρώτου λαϊκού κράτους με τον πλήρη διαχωρισμό. Αδυνατούν ακόμη ή δεν θέλουν να δουν το αποτέλεσμα εβδομήντα χρόνων αθεϊστικής προπαγάνδας του σοβιετικού καθεστώτος. Η Εκκλησία δεν θα χάσει από τον υποβιβασμό της σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, ο λαός μας όμως θα πληρώσει ακριβά την αποστασία.
Βιώνουμε την τρίτη μεγάλη παρακμή. Για τις συνέπειές της ας διδαχθούμε από τις προηγούμενες.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»