Μια γωνιά στη Γκέρτσου, Τζόνσον τότε, γιαπί την επισκεπτόμουν για τη φίλη μου Άννα Σίμηνα, δεκαετία του 60, από ισόγειο συνεργείο του μάστορα πατέρα τους, που καινούργιωνε τα σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα, από τυπογραφείο του αδερφού της Τάκη , γραφίστα, που με την αισθητική του μετέβαλε την ενδοεπικοινωνία της πόλης σε υψηλή τέχνη, μετουσιώθηκε το 2021 σε γκαλερί.
Μια γωνιά της πόλης καμωμένη κυριολεκτικά από τα χέρια του Τάκη, που εξακτινώνει την πολιτισμική ζωή της πόλης, ενώ
ταυτοχρόνως κάνει την περίμετρό της επίκεντρο τέχνης.
Εκεί μας υποδέχεται το ζωγραφικό έργο του Τάκη, ψηφιοποιημένο πλέον , το οποίο από χρόνια είχε τη θέση του στη μοντέρνα τέχνη, αλλά βρήκε , επιτέλους, το χώρο του, συνυπάρχοντας με χειροποίητες σιδερένιες λαβίδες και μηχανές του βιομηχανικού πολιτισμού.
Κυρίως , όμως, μας καλωσορίζουν τα έργα του γιου του Αλέξανδρου…
Όπως οι σουρεαλιστές, κατά τον Α. Μπρετόν, ως αντίβαρο στον αφανισμό του 1ου Παγκοσμίου πολέμου υποδέχονταν στα θέατρα τις αστές κυρίες μετρώντας τις μαργαριταρένεις πέρλες τους, σατιρίζοντας έτσι την κανονικότητα της εφησυχασμένης ευμάρειάς τους, μας υποδέχονται στη δική τους ανατρεπτικότητα.
Σαν τον Μ. Σαχτούρη που περνούσε από το δικό του παραμορφωτικό φακό την κανονιστική υποκρισία.
Σαν τον Πικάσο που αγωνίστηκε να αποβάλει τις ποικίλες τεχνοτροπίες που κατέκτησε και να ξαναβρεί τη χαμένη του αθωότητα στην ομορφιά του πριμιτιβισμού, μας υποδέχεται ο Αλέξανδρος, αλλά με μια αθωότητα που δεν την ξαναβρίσκει, αφού οι δυσκολίες του δεν του επιτρέπουν να τη χάσει, αλλά του δίνουν τη χάρη να την ωριμάσει ατόφια!
Σαν τον Θεόφιλο που οι συγκαιρινοί του τον αποκαλούσαν αχμάκη κι εκείνος που ζωγράφιζε το ψωμί μετέωρο, αφού πεινασμένος είχε το μυαλό σε ένα καρβέλι ολάκερο, άφησε έργο αθάνατο…
Τα καθηλωτικά τεράστια μάτια των μορφών του παραξενεύονται από τις προκαταλήψεις της κανονικότητάς μας, μας αθωώνουν όμως με την αθωότητά τους , συναδελφώνοντάς μας.
Ένα καταφύγιο η γκαλερί Chatsios, που αναμένει τις ζωντανές μας συναντήσεις σε μια προοπτική συνύπαρξης των εικαστικών με το λόγο και τη μουσική, ένα ζυμωτήρι εν τέλει της ζωής με την τέχνη…
Καλή αντάμωση, λοιπόν.
Τάσα Σιόμου