Η εμφάνιση, κατά τη μεταπολίτευση, σοσιαλιστικού κινήματος made in USA, κατάφερε σημαντικό κτύπημα κατά του κομμουνισμού στη χώρα μας, πριν από την κατάρρευση αυτού διεθνώς. Αποκαμωμένοι από τις διώξεις και τον κοινωνικό αποκλεισμό πολλοί αριστεροί, όχι βέβαια οι πολλοί κομμουνιστές, συγκλονίστηκαν από την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία στρατού του μετασταλινικού Συμφώνου της Βαρσοβίας. Επήλθε τότε η διάσπαση. Πολλοί αισθάνθηκαν ανακούφιση, μετά το 1981, και δεν είχαν λόγους να παραμένουν οπαδοί της διασπασμένης και διωκόμενης Αριστεράς, αφού μια άλλη «Αριστερά» ανέτειλε διεκδικώντας μάλιστα την εξουσία! Το σοσιαλιστικό κίνημα υπερφαλάγγισε το «συντηρητικό» «Κέντρο» και σύντομα ανήλθε στην πρώτη θέση. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτό συνέβη ευθύς μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ, την οποία πανηγύρισαν οι τότε ασκούντες την εξουσία ως θρίαμβο της εξωτερικής τους πολιτικής! Σύντομα το σοσιαλιστικό κίνημα έλαβε όλα τα χαρακτηριστικά αστικού κόμματος, όπως τα αντίστοιχα στις χώρες της δυτικής Ευρώπης ήδη προ του τέλους του 19ου αιώνα. Και άρχισαν τα γλεντοκόπια του ελληνικού λαού επάνω στην ταφόπλακα της ελληνικής βιομηχανίας και της πρωτογενούς παραγωγής με τη δαπάνη πληρωμένη από τους «Κουτόφραγκους» (με τα πακέτα), όπως διαφήμιζαν οι «ευρωπαϊστές». Όταν, μετά από 35 έτη ονειροφαντασίας, λόγω πλαστής ευμάρειας με κύριο γνώρισμα τον άκρατο καταναλωτισμό, «προσγειωθήκαμε» βίαια στην πραγματικότητα, με την κατάρρευση του ονείρου, ακούσαμε και το ανεπανάληπτο: «Όλοι μαζί τα φάγαμε»! Και οι πλείστοι έσκυψαν το κεφάλι ως συνένοχοι! Συνένοχοι, επειδή συμμετέχοντες στους κομματικούς σχηματισμούς εξουσίας, υιοθέτησαν νέα πολιτικά και κοινωνικά ήθη χωρίς να αποβάλουν στο ελάχιστο τα παλιά. Η κομματική αντιπαράθεση διατήρησε έντονη την διαμάχη μεταξύ της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας, οι οποίοι στρατεύτηκαν να στηρίξουν τα κόμματα εξουσίας. Πώς όμως; Ως ιδεολογικοί αντίπαλοι ή ως αντίπαλοι δίκην οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων ή, ακόμη χειρότερα, ως ομάδες επιδιωκόντων ικανοποίηση προσωπικών συμφερόντων, ως υιοθετημένα τέκνα των ισχυρών της εξουσίας (τα «δικά τους παιδιά»);
Τα νέα κοινωνικά ήθη, που εισήγαγαν οι κυβερνώντες, ιδιαίτερα οι «σοσιαλιστές», που δεν είχαν ιδιαίτερο πολιτικό κόστος, στόχευαν τις παραδοσιακές αξίες, στις οποίες επί αιώνες ήταν θεμελιωμένο το έθνος μας, την πίστη την ορθόδοξη, την πατρίδα και την οικογένεια. Είχε βέβαια δοθεί πρώτης τάξεως αφορμή από μέρους προσώπων της Εκκλησίας, πλείστων ιεραρχών και άλλων κληρικών, καθώς και λαϊκών, ακαδημαϊκών θεολόγων και άλλων, που τήρησαν επαίσχυντη στάση, κατά την περίοδο της δικτατορίας, οι επικεφαλής της οποίας κατεξευτέλισαν το τρίπτυχο «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια»! Τη φιλοπατρία ήταν εύκολο να χλευάσουν, με την απομάκρυνση του λαού από την Εκκλησία. Οι αριστεροί δεν έκρυψαν ποτέ ότι ήσαν υπέρμαχοι του διεθνιστικού ιδεώδους. Τότε εκδηλώθηκαν ως διεθνιστές ακόμη και οι μέχρι τότε, για ψηφοθηρικούς λόγους, εθναμύντορες. Μόνο που οι αριστεροί, όσοι απέμειναν, δεν συνειδητοποίησαν ότι προπαγάνδιζαν πλέον τον διεθνισμό της «νέας τάξης», του μεγάλου κεφαλαίου, των ανοικτών συνόρων και του αφανισμού της ιδιοπροσωπείας των εθνών και όχι βέβαια τον προλεταριακό! Τέλος, σε κάθε αντίρρηση, χλιαρή οπωσδήποτε, για τις νομοθετούμενες μεταβολές στο οικογενειακό δίκαιο, μας έλεγαν ότι είναι εντολή των Βρυξελλών! Οι «Κουτόφραγκοι» είχαν σχέδιο νέας άλωσης. Εμείς δεν είχαμε νου! Διαλύθηκε η ελληνική οικογένεια εξ αιτίας του εισαχθέντος δυτικού τρόπου βίου, αυξήθηκαν τρομακτικά τα διαζύγια, μετατοπίστηκε δραματικά η μέση ηλικία σύναψης γάμου, οι εκτρώσεις ξεπερνούν κατά πολύ τις γεννήσεις και η ολιγοτεκνία απειλεί τον ελληνισμό με αφανισμό από το προσκήνιο της ιστορίας. Βέβαια υπάρχει ο ισχυρισμός ότι αυτά οφείλονται στην οικονομική δυσπραγία που ενέσκυψε. Αλλά γι’ αυτήν ευθύνονται οι ασκήσαντες την εξουσία χωρίς να είναι άμοιρος ευθύνης ο λαός.
Οι δύο κομματικοί σχηματισμοί, οι εναλλασσόμενοι στην εξουσία, μετέτρεψαν τη Βουλή σε πεδίο αντιπαράθεσης θλιβερού επιπέδου και όχι σε τσίρκο, καθώς οι αξιοθαύμαστοι αυτοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα πάντα με εξέχουσα σοβαρότητα, αφού διακινδυνεύουν την ίδια τους την ύπαρξη! Γέμισαν οι «εξέχοντες» πολιτικοί μας την κοινωνική ατμόσφαιρα με τις αναθυμιάσεις των σκανδάλων λόγω διαπλοκής με τον ιδιωτικό τομέα, εγχώριο και ξένο, στον οποίο εκποίησαν τη δημόσια περιουσία κατά τρόπους σκανδαλώδεις. Κατάντησαν τη χώρα μας αντικείμενο χλεύης «φίλων», «εταίρων» και «συμμάχων», που μας αποκαλούν, όπως και άλλους μεσογειακούς λαούς, «γουρούνια του Νότου»! Στο τέλος (με εντολή έξωθεν;) συγκυβέρνησαν με δοτό πρωθυπουργό, για το «καλό της πατρίδος»! Και όταν ο λαός αγανάκτησε, επί τέλους, το σύστημα εξουσίας βρήκε τη λύση. Έφερε στην εξουσία την πρώτη «αριστερή» κυβέρνηση, που έφερνε την «ελπίδα». Γιατί συνέβη αυτό; Για να εκτονωθεί η αγανάκτηση του λαού μας και να «επιλυθεί» το χρονίζον ακανθώδες πρόβλημα, το λεγόμενο «Μακεδονικό», κατ’ εντολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, χωρίς πολιτικό κόστος για τα μέχρι τότε κόμματα εξουσίας.! Το «έλυσε» αυτή, ως διεθνιστική και άπατρις (η παράταξη δεν έκρυβε τις ιδεοληψίες της ακόμη και όταν βρισκόταν στο 3%). Διαδραμάτισε ρόλο αντίστοιχο μ’ εκείνον της δεύτερης χούντας, που έδωσε το έναυσμα εισβολής στην Κύπρο! Μετά το τραγικό για τον ελληνισμό συμβάν εισβολής και, μέχρι σήμερα, κατοχής, διαλύθηκε και επανέκαμψαν τότε οι πολιτικοί «δημοκρατικότεροι», δηλαδή πλέον πειθήνιοι στο σύστημα εξουσίας!
Η «καθαρόαιμη» δεξιά επανήλθε τάχιστα στην εξουσία (2019), λόγω βραχύβιας μνήμης του λαού, και παντελούς αδιαφορίας του για ό,τι δεν έχει σχέση με το ατομικό εισόδημα. Η πρώτη (άραγε και τελευταία;) «αριστερή» κυβέρνηση αποδείχθηκε αρκούντως συντηρητική, αφού μας πούλησε θεατρική εθνική υπερηφάνεια, επί εξάμηνο, για να καταλήξει στην «παρερμηνεία» του δημοψηφίσματος του 2015! Εκτιμώ ότι η «αριστερά» της δεξιάς θα συρρικνώνεται διαρκώς, για να επανέλθει στα αρχικά της ποσοστά. Θα ανέρχεται το «σοσιαλιστικό» made in USA κίνημα, για να διεκδικήσει και πάλι την εξουσία. Ο λαός έχει βραχύβια μνήμη, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Δεν ήταν μικρή η ταραχή, που προξένησε στα «παραδοσιακά» κόμματα του Κοινοβουλίου», η διεκδίκηση εισόδου στη Βουλή νέων σχηματισμών. Οι πολιτικοί, ιδιαίτερα της δεξιάς, και οι φίλα προσκείμενοι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι, στην υπηρεσία των εγχωρίων πλουτοκρατών, ιδιοκτητών ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, σχολείων εκπόρνευσης της ελληνικής κοινωνίας, εξαπέλυσαν άγρια επίθεση με λασπολογίες. Χαρακτήρισαν κίνημα, που προβάλλεται ως πατριωτικό δημοκρατικό ως ακροδεξιό. Ζήτησαν και τη συνδρομή εκκλησιαστικών προσώπων, για να πολεμήσουν τον «ιταμό» διεκδικητή θέσεων! Όχι μόνο κάποιοι ιεράρχες, αλλά και ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος έλυσε τη συνήθη σιωπή του, για να κάνει δηλώσεις, που από κάποιους πιθανόν να παρερμηνεύθηκαν.
Θα έπρεπε από καιρό να γίνει γνωστό στον λαό από τη διοικούσα Εκκλησία, μέσω των κατηχήσεων και των κηρυγμάτων, ότι χριστιανός ορθόδοξος δεν επιτρέπεται να είναι οπαδός ολοκληρωτικής ιδεολογίας, καθώς το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο είναι η ελευθερία! Πρέπει να γνωρίζουν οι ενοχληθέντες ότι, όπως αυτοί, αν και βαπτισμένοι χριστιανοί ορθόδοξοι, έχουν ως στόχο να κυβερνάται η χώρα μας με καπιταλιστικά ή κομμουνιστικά συστήματα, έχουν και οι μη εντρεπόμενοι, να δηλώσουν μέλη της Εκκλησίας, το δικαίωμα να μετέχουν στην πολιτική, ως Έλληνες πολίτες. Και πολύ ορθά αρνούνται να τοποθετηθούν στην ευθεία δεξιά αριστερά, καθώς το Ευαγγέλιο του Χριστού καταγγέλλει όχι μόνο την ανελευθερία, αλλά και την κοινωνική αδικία. Στους νεοεισελθόντες, που δηλώνουν θαρρετά μέλη της Εκκλησίας, εναπόκειται, με τη στάση τους στη Βουλή, να επιβεβαιώσουν τους κατηγόρους τους ή να τους διαψεύσουν.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
Σύνοψη Πολιτικής Ιστορίας της χώρας μας (του Απόστολου Παπαδημητρίου)