Σαν χάρτινος πύργος καταρρίφθηκε πολλές φορές στο διάβα του χρόνου η «θεοποίηση του ανθρώπου». Του ανθρώπου που έδωσε αγώνες για σωτήριες λύσεις, του επιστήμονα παντογνώστη, του ανθρώπου που τα ΜΜΕ έδωσαν μυθική διάσταση, του υπεραθλητή, του «πλανητάρχη», του ….
Ξαφνικά και απροειδοποίητα εμφανίζεται ένας αστάθμητος παράγοντας (σεισμός, λοιμός …) που μηδενίζει το χρονόμετρο, αποκαθιστά τις ανθρώπινες γελοιότητες και μας υπενθυμίζει με πρωτόγονο τρόπο τη λαθεμένη πίστη μας στους ανθρώπινους θεούς και την αντίληψή μας για τις υπερμεγέθεις διαστάσεις του. Τοποθετεί με αναμφισβήτητα μαθηματικά στις πραγματικές τους διαστάσεις και τη λάμψη, τους ουράνιους από του μιντιακούς αστέρες. Καθηλώνει την ανθρώπινη μπρος στη «φυσική» δημιουργία, διαχωρίζει σε κάθε καταστρατήγηση «εντολών» & βασικών αρχών την θεόπνευστη από την ανθρώπινη σκέψη και αντίληψη, με το πολύχρωμο ουράνιο τόξο!
Είναι το χρονικό σημείο που καθηλώνει την υπεροψία, μας υπενθυμίζει με πρωτόγονο τρόπο τη λαθεμένη πίστη μας στους ανθρώπινους θεούς, η στιγμή που τους αφαιρεί το λαμπερό περιτύλιγμα ξεγυμνώνοντάς τους, η στιγμή εκείνη που δίνει τις πραγματικές διαστάσεις κάθε μεγέθους και κυρίως της ίδιας της ζωής, η στιγμή του «Από μηχανής θεού».