Why’s it so hard
*Ποίημα αφιερωμένο στην Madeleine McCann,
για τα εικοστά γενέθλιά της (γεν. 12-5-2003).
του Αρκτούρου
Μια ιεροτελεστία που έλιωσε.
Λίγος εαυτός που απέμεινε.
Πολύς ο μέλλοντας που προσπέρασε,
σε ένα πλαίσιο μιας ζωής που ράγισε.
Χωρίς εσένα.
Με το γέλιο σου κρυμμένο στις γρίλιες χιλιάδων πρωϊνών. Σε εκτυφλωτικό σκοτάδι.
Κάτω από ένα αστραφτερό φως που πάγωσε,
εκεί,
στο σημείο της εκκίνησης. Στα πρώτα σου διστακτικά όνειρα. Σε βήματα μετέωρα.
Έτοιμοι;
Όχι και τόσο.
Περιμένεις;
Δεν νομίζω.
Πρέπει να τρέξεις, να ετοιμαστείς, να προλάβεις.
Μια ζωή που τρέχει,
σε χρόνο ανύποπτο.
Μια ευχή που πέφτει από άνθρωπο ύποπτο.
Χρόνια πολλά. Χαρούμενα γενέθλια.
Φύσα, φωνάζει το πλήθος.
Φύσα όσο μπορείς,
μέχρι όλες σου οι ελπίδες να εξανεμιστούν.
Κι εσύ τους ακούς. Είσαι παιδί ακόμα.
Και το βλέμμα στην φωτιά καταθέτοντας,
προσπαθείς δυναμικά ν’ αντισταθείς στο αύριο.
Γραμμένο απ’ τους άλλους για ‘σένα.
Χωρίς εσένα.
Κι αφού χορτάσουν απ’ τον πόνο της χαράς σου,
από ένα κομμάτι σου παίρνοντας
φεύγουν σαν ξένοι από θεούς κυνηγημένοι.
Δεκάδες μικροί εγωϊσμοί εναποτίθενται σε ‘σένα. Χωρίς εσένα.
Τυλιγμένοι σε πολύχρωμο ψέμα,
το τελευταίο του είδους σε τιμή ευκαιρίας.
Είναι το δώρο σου.
Άνοιξέ το,
και τράβα σκανδάλη.
Κοίτα μπροστά.
Θέσε τον στόχο σου.
Φύσα.
Ήρθε η ώρα να σαρώσεις τις σκιέ
H Maddie McCann σβήνοντας δύο κεράκια, στις 12-5-2005 (πηγή: www.dailymail.co.uk).