Η ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάκτηση της Γ´ Ελληνικής Δημοκρατίας γιατί έβαλε τέλος σε μια μακρά περίοδο εκτροπών και ανωμαλίας, αλλά και γιατί συνδέεται ευθέως με την καλύτερη περίοδο στη νεότερη ιστορία της χώρας.
Η ανάγκη πολιτικής σταθερότητας, μετά το 1974, ευνόησε ένα διπολισμό που κυριάρχησε για δεκαετίες και θρυμματίστηκε το Μάιο 2012 όταν τη θέση του δίπολου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κατέλαβε το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Το νέο δίπολο έκλεισε γρήγορα τον κύκλο του με το τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο και το 2019 εισήλθαμε σε μια νέα κανονικότητα με το ΣΥΡΙΖΑ να καταλαμβάνει καθαρά τη θέση του δεύτερου πόλου απέναντι στη ΝΔ.
Ο κ Τσίπρας και το κόμμα του είχαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια να οργανώσουν μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας με ιδανικές προϋποθέσεις – πρωταγωνιστικό ρόλο στη Βουλή, άπλετο χώρο και χρόνο στα ΜΜΕ, γαλαντόμα αντιμετώπιση από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων – και απέτυχαν. Απέναντι μάλιστα σε μια κυβέρνηση που ευνόησε προκλητικά ελάχιστους και ισχυρούς διευρύνοντας τις ανισότητες, μια κυβέρνηση με θλιβερό απολογισμό σε νευραλγικούς τομείς όπως η υγεία και τα δημοσιονομικά.
Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν επιδέχεται πολλές ερμηνείες, πολύ απλά το 20% του ΣΥΡΙΖΑ ερμηνεύει το 40% της ΝΔ και αντίστροφα. Επίσης προοιωνίζεται την επόμενη μέρα αφού ποσοστό 37,5% δίνει αυτοδυναμία, εφόσον τα εκτός Βουλής κόμματα αθροίσουν 10%.
Στο πλαίσιο που διαμορφώθηκε η σημαντική ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ είναι αδήριτη ανάγκη που ξεπερνάει τις κομματικές μας επιδιώξεις. Η ανάδειξη στιβαρής και σοβαρής αντιπολίτευσης αποτελεί εγγύηση σταθερότητας και προόδου της χώρας, καθώς εξασφαλίζει τον αποτελεσματικό έλεγχο της κυβέρνησης και υπηρετεί την ανάγκη ύπαρξης εναλλακτικής. Μια ανάγκη που επιτείνεται από το γεγονός ότι η ΝΔ βαθμολογείται πολύ χαμηλά στα στρατηγικής σημασίας μέτωπα της κλιματικής αλλαγής, των ανισοτήτων και του δημογραφικού που θα μας συντροφεύουν για πολλά χρόνια. Ακούγεται ίσως παράδοξο, αλλά το πραγματικό διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών είναι η ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ.