Με τη συμμετοχή των Σχολείων της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης στη Θεία Λειτουργία, η γιορτή των Τριών Ιεραρχών (και) στην Α.Π.Β. της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης

Με τη συμμετοχή των Σχολείων (μαθητών, νηπιαγωγών, δασκάλων, καθηγητών) της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης γιορτάστηκαν οι Τρεις Ιεράρχες [Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος] στη Θεία Λειτουργία (30-1-2020) στους Ιερούς Ναούς, στην Αρχιερατική Περιφέρεια Βελβεντού (Α.Π.Β.), της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης. 

Προσήλθαν στον εκκλησιασμό τα Σχολεία:

ΒΕΛΒΕΝΤΟ: Ο Παιδικός Σταθμός, το 1ο Νηπιαγωγείο, το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο Βελβεντού στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Το 2ο Νηπιαγωγείο Βελβεντού στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου.

ΠΛΑΤΑΝΟΡΕΜΑ: Το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό Σχολείο Πλατανορέματος στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής.

ΚΟΥΒΟΥΚΛΙΑ: Το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό Σχολείο περιοχής Βαθυλάκκου (οι μαθητές προέρχονται από τα Λεύκαρα, το Ροδίτη, τα Κουβούκλια, τη Μεσιανή και το Βαθύλακκο) στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Κουβουκλίων. 

Στη Θεία Λειτουργία στους παραπάνω Ιερούς Ναούς προσήλθαν εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Τ.Α.), εκπρόσωποι των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων των Σχολείων, γονείς των μαθητών και πολλοί άλλοι πιστοί. 

Στη συνάφεια του εορτασμού των Τριών Ιεραρχών (Επισκόπων του 4ου μ.Χ. αιώνα) με την παρουσία στον εκκλησιασμό των Σχολείων μας σήμερα 2020 μ.Χ., μέσα στη γενικότερη άγνοια, αδιαφορία, ευθυνοφοβία και μιζέρια, αναφύεται πάντα ένας δημιουργικός  προβληματισμός με ερωτήματα σαν κι αυτά:

Αυτό που ονομάζουμε ‘’νεοελληνικός πολιτισμός’’, τι είναι; Ποια η φύση και η αντοχή του; Άλλοι πολιτισμοί εξαφανίστηκαν. Μήπως έφτασε το τέλος και του δικού μας; 

Η αλήθεια είναι ότι ο πολιτισμός μας – η καρδιά και η δύναμή του – δεν έχει καμιά σχέση με άλλες περιπτώσεις πολιτισμών θνησιγενών. Ο δικός μας πολιτισμός ανέτειλε εκ του ‘’Τάφου’’. Γεννήθηκε και ανδρώθηκε μέσα σε δυσκολίες.  

Πολλές δοκιμασίες καταλυτικές, ποικίλων μορφών και ειδών, πέρασαν από πάνω του και τον απείλησαν με εξαφανισμό. Όμως δεν ξεριζώνεται εύκολα. Παρά τις καμπές του, θεριεύει. Πολλές φορές, όχι μια, ξενιτευτήκαμε οι Έλληνες και όμως δεν χάσαμε την πίστη μας και το χαρακτήρα μας, αλλά τότε συχνά τα είδαμε καλύτερα τα πράγματα του συλλογικού μας βίου και τα ζήσαμε πιο δυνατά.

Στους 4 αιώνες της Τουρκοκρατίας άντεξε ο λαός, η πίστη του και η συνείδησή του. Πού βρίσκεται σήμερα αυτή η δύναμη του λαού, που βλάστησε από τα σπλάχνα του τον Ακάθιστο Ύμνο και τα δημοτικά τραγούδια, που έπλασε την Αγια-Σοφιά και τα μικρά ξωκλήσια που στολίζουν παντού, στα νησιά, στους κάμπους και στα βουνά, την ελληνική ύπαιθρο χώρα; 

Ή μήπως μερικοί από εμάς βρήκαν κάπου αλλού κάτι πιο πολύτιμο και ευφυές και περιφρονώντας την πίστη και την αίσθηση του λαού μας, προσπαθούν να του το επιβάλλουν; 

Στο θέμα της παιδείας. Γιατί τα έχουμε χαμένα στον τόπο που γεννήθηκε η παιδεία; Γιατί μετά το 1821 ακόμα παραπαίουμε; Γιατί κάνουμε ατέλειωτες προτάσεις, μεταρρυθμίσεις, αλλαγές, κι όλο βρισκόμαστε στη θέση μηδέν; Γιατί ο ένας μεταρρυθμιστής αναιρεί τον άλλο, η μια κυβέρνηση αναιρεί την άλλη και όλοι  μαζί οδηγούν στην ίδια στειρότητα; 

Η σημερινή γιορτή, οι γιορτές και τα πανηγύρια των αγίων μας, τα ήθη και τα έθιμά μας, η μουσική, τα τραγούδια, οι κυκλικοί χοροί (οι κυκλωτικοί χοροί κι άλλο τόσο ελεύθεροι σαν ποταμοί, κατά το Διονύση Σαββόπουλο) ο πολιτισμός μας εν γένει, όλα είναι λειτουργικά. Και η αγωγή, το ήθος, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, η παιδεία μας είναι της Εκκλησίας. Ο άξονας στην παράδοση και στη ζωή μας όλη είναι ο Θεάνθρωπος. 

Αυτές οι σκέψεις, ως ερωτήματα και ως τοποθετήσεις, μου δημιουργήθηκαν στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών στον Άγιο Διονύσιο Βελβεντού, με τα φωτεινά προσωπάκια των μαθητών – νηπίων του 2ου Νηπιαγωγείου Βελβεντού παρόντα και λάμποντα, που οι νηπιαγωγοί –παιδαγωγοί τους και οι γονείς τους είχαν την καλή πρόθεση να τα φέρουν στο Ναό και στη Θεία Λειτουργία, όπου μέσω των Τριών Ιεραρχών, όλοι και όλα, γινόμαστε έμπλεοι της Θείας Χάρης, όπως έχει πει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. 

Χρόνια πολλά, φωτεινά και δημιουργικά στα σχολεία μας. Στους μαθητές μας, στους (στις) νηπιαγωγούς, δασκάλους, καθηγητές. 

Μνημονεύω αξιοχρέως και όσα ονόματα εκπαιδευτικών θυμάμαι: Μιλτιάδης Ζορμπάς, Αντώνης Ζανδές, Γεώργιος Γηραλέας, Ελένη Ασημοπούλου-Ζανδέ, Μαρία Χουρχούρου, Όλγα Γκουλιώτη-Ασμή, Αντώνης Νούραγας, Νίκος Παπαευαγγέλου, Νίκος Δαλαμπής, Απόστολος Ξεφτέρης, π. Κωνσταντίνος Γαζής, π. Ευάγγελος Σκορδάς, Αναστάσιος Βαλωμάς, Αντώνης Διινής, Βασίλης Δημόπουλος, Αθηνά Τζινίκου-Κακούλη, Γιάννης Γκαντρής. Όλοι εσείς εργαστήκατε, ενθαρρύνατε, φωτίσατε. Αιωνία σας η μνήμη.

Ένα υστερόγραφο: Την απάντηση στις απειλές και στους βρυχηθμούς του εξ ανατολών γείτονά μας, μετά και την επιβαλλόμενη προβολή από το ελληνικό κράτος διά των εκπροσώπων του, της ελληνικής θέσης, προς φίλους και εχθρούς, μας την δίνει ο λόγος του ποιητή:  

‘’Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει // μηδέ αλυσίδα στου ρωμιού και στου αγοριού το πόδι’’. (Γιάννης Ρίτσος). Εφ’ ω και ‘’Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, — εκεί που πάει να σκύψει // με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο, // Να τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει // και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου’’. 

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, 

παπαδάσκαλος, 

31-1-2020

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.