ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΠΑΤΣΩΝΑΣ: Ο ΨΥΧΩΜΕΝΟΣ
Νέα η ψυχή του Στέργιου στα 87 χρόνια, αφού αντλούσε από τις αξίες του τόπου του: το αγωνιστικό φρόνημα των απελευθερωτικών πολέμων και τη συλλογική χαρά της αποκριάς, ως αιώνια ανακύκληση της φύσης κι ως κοινωνική ανατροπή.
Δυνατοί οι χτύποι της καρδιάς του στα 87 του, αφού έραψε καινούργια στολή κι όχι οποιαδήποτε, αλλά αυτή που του ήταν γνώριμη από τα μικράτα του, πριν κυριαρχήσουν τα φράγκικα ρούχα. Αυτή που συμβόλιζε τον Μακεδονικό Αγώνα,(1904-1908), τη συσπείρωση των Κοζανιτών γύρω από την πατριωτική πρωτοπόρα οργάνωση της Εθνικής Άμυνας, τη θυσία ζωής για την απόκρουση του από βορρά τότε εκπορευόμενου κινδύνου και την προετοιμασία της απελευθέρωσης από τους Τούρκους (1912).
Δεν επαναπαυόταν ο Στέργιος στους οικογενειακούς βλαστούς, ούτε άκουγε τους οικείους του να κάτσει στ΄αυγά του.
Δε φοβόταν πως θα ήταν λίγες οι φορές που θα ντυνόταν τη στολή και δεν θα έπρεπε να μπει στα έξοδα και στον κόπο. Έτσι, πήδηξε στο άρμα του φανού Αλώνια, κρατώντας περήφανα το γκρα στο χέρι.
Δε φοβόταν αν του χρόνου δεν ήταν στο μέτρημα, αρκεί που φέτος ήταν παρών.
Αναμετριόταν με τον Χάρο οπλισμένος με τις παραδόσεις του, τα συμφωνημένα υπονοούμενα κατά τον Σεφέρη και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε από χαρά για την εκπλήρωση του Χρέους στον τόπο του.
Δεν ξόρκιζε το θάνατο, που καραδοκούσε, να του χαρίσει χρόνια, αλλά τα έκλεβε αντιστεκόμενος στο χρόνο και τα χάριζε στην αθανασία της κοζανίτικης Αποκριάς.
Μπόλιαζε, έτσι, τους νέους με την αμφισβήτηση της επιδιωκόμενης κανονικότητας, με τη χαρά της κοινότητας, της συναδέλφωσης και της ζωής.
Ας αναπαύεται ήσυχος ο Στέργιος, τ΄αντρειωμένα παλικάρια σέρνουν ακόμα τον αποκριάτικο χορό στην Κοζάνη, σε κάθε περίσταση!
Τάσα Σιόμου