ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ήδη από την προϊστορική εποχή σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα κατοικείτο η Καππαδοκία. Πολλοί λαοί πέρασαν από τα εδάφη της αφήνοντας σημαντικούς πολιτισμούς.
Η Ελληνική παρουσία στην Καππαδοκία ανάγεται στην εποχή που δεν καταγραφόταν η ιστορία .
Τότε που και η δημιουργία του Ελληνικού έθνους βρισκόταν στην πρώτη χιλιετία του και την ιστορία την υποκαθιστούσε η μυθολογία που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ανάμειξη αληθινών ή φανταστικών γεγονότων με υπαρκτά ή ανύπαρκτα πρόσωπα που από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά έφθασε στις γραπτή πια μέρες .
Στην Ελληνική μυθολογία ο Ηρακλής είναι ένα πρόσωπο που με τους 12 άθλους του και όχι μόνον , ήταν πρωταγωνιστής και πολλά έχουν ακουσθεί τόσο για τις γυναίκες του , όσο και για τους απογόνους του, τους Ηρακλειδείς .
Στην ελληνική μυθολογία, και γενικότερα στην αρχαία Ελλάδα, με τον όρο Ηρακλείδες αναφέρονται οι γιοι του Ηρακλή και οι απόγονοί τους.
Πολλοί βασιλικοί οίκοι στην αρχαία Ελλάδα οριοθετούσαν την καταγωγή τους μέχρι τον ενδοξότερο ήρωα της ελληνικής μυθολογίας, τον Ηρακλή . Έτσι η σύνθεση των κάτοικων της μητροπολιτικής Ελλάδας τους κατοίκους άλλων περιοχών ,δεν μπορεί να γίνει παρά με την κοινή μυθολογία που είναι μέρος της μη καταγραφεί σας ιστορίας που είναι ένα βασικό στοιχείο του κοινού έθνους και στην προκείμενη περίπτωση κοινός μας ήρωας είναι ο Ηρακλής που έχει σημαντική θέση και στη μυθολογία της Καππαδοκίας
Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ της ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ
Κατά τη μυθολογία η περιοχή συνδέεται με τον αρχαίο Έλληνα ήρωα Ηρακλή.
Η Καππαδοκία πήρε το όνομά της από τον Καππάδοκα, γιο του Νινύου του βασιλιά της Ασσυρίας, ο οποίος ανήκε στη γενιά των Ηρακλειδών (απόγονοι του Ηρακλή).
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο και το Στράβωνα ο Ηρακλής έπειτα από την αρπαγή του ιερού τρίποδα του Απόλλωνα τιμωρήθηκε από το θεό να παραμείνει για τρία χρόνια στην υπηρεσία της βασίλισσας της Λυδίας Ομφάλης. Και για άλλους σαν τιμωρία κατέληξε εκεί σκλάβος στην αυλή της μετά τον φόνο τού Ιφίτου υιού του Ευρύτου και μάλιστα λέγεται ότι την υπηρετούσε για αρκετό χρονικό διάστημα, ντυμένος γυναίκα και κάνοντας οικιακές δουλειές.
Με την Ομφάλη ο Ηρακλής απέκτησε έναν γιο, τον Αλκαίο, που ήταν ο προπάππος του Νινύα.
ΙΣΤΟΡΊΑ της ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ
— Χετταίοι
Πρώτοι γνωστοί κάτοικοι της Καππαδοκίας ήσαν οι Χετταίοι.
Στις αρχές της 3ης χιλιετηρίδας η ευρύτερη Μικρασιατική περιοχή κατοικείται από τους Χάττι, που κατά την επιστημονική έρευνα θεωρούνται αυτόχθονες. Πρόκειται για έναν ισχυρό προελληνικό λαό που ανέπτυξε σημαντικό πολιτισμό με κέντρο την πρωτεύουσα Χαττούσα ή Χάττι που βρισκόταν στο έδαφος της Καππαδοκίας
Οι Χετταίοι έφεραν μαζί τους ή ανέπτυξαν επί τόπου και κάτι σημαντικό: την τέχνη επεξεργασίας του σιδήρου.
Ήταν οι πρώτοι και οι μοναδικοί στην εποχή τους που γνώριζαν να επεξεργάζονται τον σίδηρο. Αυτό τους έδινε ισχυρή υπεροχή, αφού οι άλλες σύγχρονες τους φυλές πολιτισμικά βρίσκονταν ακόμα στην εποχή του χαλκού.
Οι Χετταίοι μπόρεσαν και κράτησαν την τέχνη της επεξεργασίας του σιδήρου για εύλογους λόγους μυστική και γι’ αυτό είχαν το μονοπώλιο της τέχνης και των προϊόντων του σιδήρου.
Εγκαθιδρύουν μια ισχυρή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα τη Χαττούσα και ζουν μεγαλοπρεπώς δημιουργώντας εξαιρετικά μνημεία έως το 13 αιώνα π.Χ., οπότε και παρακμάζουν για να τους διαδεχτούν στη δύναμη <<οι λαοί της θάλασσας >>
–Λούβιοι
Οι Λούβιοι ή Λουβιανοί ήταν ένας λαός που σχηματίστηκε στη Μικρά Ασία κατά την Εποχή του Χαλκού Εικάζεται ότι οι πρόγονοι τους μετανάστευσαν από την επικράτεια της Βαλκανικής Χερσονήσου (Θράκη )και εποίκησαν την περιοχή από το Αιγαίο μέχρι την Κιλικία .Συγγενείς λαο των ήταν οι Χετταίοι ; Ίσαυροι , Λύκιοι , Λυδοί , Πισίδες, Κιλίκες κ.α
Οι Λουβιανοί επηρεάστηκαν τόσο από τους πολιτισμούς της Αρχαίας Ανατολής ( Λουβιανά ιερογλυφικά ) όσο και από τον τοπικό αυτόχθονα πληθυσμό. Επρόκειτο για προελληνικό φύλλο
– Φρύγες
Κατά τη 2η χιλιετία μετανάστευαν από τη Μακεδονία περιοχή των Πρεσπών στη Μικρασία οι Φρύγες που είχαν πάρει το όνομα τους από την Φρυγία την κόρη του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Κέκροπα
Η παρουσία τους στο χώρο είναι γνωστή ήδη από τα ομηρικά χρόνια και η ακμή τους μεγάλη, ιδιαίτερα κατά τον 8ο αιώνα π.Χ. Κέντρο της δράσης τους υπήρξε η ομώνυμή τους χώρα Φρυγία που βρισκόταν στα βορειοδυτικά της Μικρασίας. Η Καππαδοκία επηρεάστηκε σημαντικά από το φρυγικό πολιτισμό. Οι Φρύγες και οι Σύριοι Καππαδόκες απετέλεσαν ενωμένοι το λεγόμενο Καππαδοκικό έθνος.
–Ασσύριοι
Περί το 880 π.Χ. οι Ασσύριοι*παίρνουν την εξουσία της περιοχής από τους Φρύγες.
Οι Ασσύριοι είναι μια εθνική ομάδα με καταγωγή από τη Μεσοποταμία, μια περιοχή στη Μέση Ανατολή. Κάποιοι Ασσύριοι αυτοπροσδιορίζονται ως Σύριοι, άλλοι ως Αραμαίοι, ενώ άλλοι αυτοπροσδιορίζονται ως Χαλδαίοι.
Μυθολογικά και αυτοί ήσαν απόγονοι του Ηρακλή.
(Ηρακλής→Αλκαίος→Βήλος→Νίνος→Νινύας→Καππάδοκας). Μάλιστα ο Νινύας έδωσε το όνομά του στην πρωτεύουσα του Ασσυριακού κράτους, Νινευί.
Πρόκειται για έναν δυναμικό λαό που αρχικά κατοικούσε στη Μεσοποταμία και με την πάροδο των χρόνων εξαπλώθηκε και στη Μικρασία.
Στα χρόνια της κυριαρχίας τους η Καππαδοκία γνώρισε οικονομική και εμπορική άνθιση.
Δυστυχώς αυτός ο λαός μπήκε στον στόχο των Νεότουρκων μαζί με τους Έλληνες και τους Αρμένιους και εξαφανίστηκαν από την Μικρά Ασία το 1914- 1922
– Ελληνικός αποικισμός
Από τα μέσα του 7ου π.Χ. αιώνα οι Έλληνες (κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου) ξεκινούν να δημιουργούν αποικίες σε όλη τη Μικρά Ασία,
Η Καππαδοκία δεν λείπει από την πολιτιστική τους επέκταση και γρήγορα αναδεικνύεται σε ιδιαίτερο χώρο γραμμάτων και τεχνών.
Σ’ αυτό βέβαια συνέβαλε και η μετέπειτα αποδοχή του Ελληνικού στοιχείου από τους Πέρσες βασιλείς.
– Λυδοί
Στα χρόνια της βασιλείας του Κροίσου (560-546π.Χ.) η Καππαδοκία αποτελούσε μέρος του λυδικού κράτους και διατελούσε υπό καθεστώς φεουδαρχικής αριστοκρατίας.
Οι Λυδοί ήταν ένας λαός που ζούσε με πολυτέλεια καθώς τα εδάφη τους ήταν πλούσια σε ορυκτά. Άλλωστε και ο βασιλιάς Κροίσος έμεινε γνωστός παροιμιακά για τα αμύθητα πλούτη του
– Μήδοι
Γύρω στο 650 π.Χ. η Καππαδοκία υποτάχθηκε στους Μήδους όταν βασίλευε ο Κυαξάρης, ο οποίος κατάφερε να δημιουργήσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία νικώντας τους Ασσυρίους. Οι Μήδοι * ήταν ένας ισχυρός λαός που αγαπούσαν την τέχνη και τη διακόσμηση. Που λέγεται ίδρυσε ο Μήδος , ο γιος της Μήδειας και του Αιγέα .
– Πέρσες
Κατά το 550 π.Χ. η Καππαδοκία βρέθηκε υπό Περσική κατοχή, καθώς ο Κύρος, βασιλιάς των Περσών, νίκησε σε μάχη τον Κροίσο, βασιλιά της Λυδίας, ενσωματώνοντας στο κράτος του και τους Μήδους. Η Περσία αναδείχτηκε σε ισχυρότατη αυτοκρατορία μέχρι την κατάλυσή της από το Μ. Αλέξανδρο.
Για την καλύτερη διοικητική οργάνωση του Περσικού Κράτους αποφασίστηκε η διαίρεσή του σε διοικητικές περιφέρειες, τις λεγόμενες σατραπείες.
Τότε ήταν που στην Καππαδοκία διετέλεσαν ως σατράπες εγχώριοι άρχοντες, πράγμα που οδήγησε στην ισχυροποίηση της
Μέγας Αλέξανδρος .
Στα Αλεξανδρινά και Ελληνιστικά χρόνια σημειώθηκαν σημαντικές αλλαγές τόσο στον διοικητικό τομέα όσο και στην ανάπτυξη της ελληνικής γραμματείας στην περιοχή.
Το 333 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος στα πλαίσια της εκστρατείας του πέρασε κι από την Καππαδοκία χωρίς όμως να την καταστρέψει παρόλο που τηρούσε υπό Περσική κατοχή κι εκείνος βρισκόταν σε πόλεμο με τους Πέρσες.
Εξάλλου ήταν γνωστοί στο Μακεδόνα στρατηλάτη οι θρύλοι περί ιερότητας της Καππαδοκικής γης, πράγμα που αποδεικνύει και η αρχαιολογική σκαπάνη. Περιορίστηκε μόνο στο να αλλάξει τον τοποτηρητή· έτσι αντί του Αριαράθη Α΄ σατράπη τότε της Καππαδοκίας διορίστηκε ως το θάνατο του Αλέξανδρου ο Καππαδόκης Σαβίκτας ή Αβισταμένης.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η Καππαδοκία λόγω της γεωφυσιολογίας της με τους ψηλούς κωνικούς βράχους, τους λαξεμένους πετρώδεις σχηματισμούς, τα υπόγεια περάσματα, την μυσταγωγική τελετουργία ήδη από την πρώιμη αρχαιότητα, θεωρείται τόπος ιερός με έντονο ενεργειακό πεδίο. Σύμφωνα με τους τοπικούς θρύλους απαγορεύονταν οι εχθροπραξίες σε ιερό χώρο.
Θεωρείτο επίσης ότι ο εκάστοτε άρχων της Καππαδοκίας αποκτούσε δυνάμεις που απέρρεαν από την μυστηριακή ιερότητα της περιοχής.
Έτσι λοιπόν επί Μεγάλου Αλεξάνδρου η Καππαδοκία διατήρησε την αυτονομία της.
Ο Μέγας Αλέξανδρος θεωρούσε την Καππαδοκία Ιερή γη .
– Ελληνιστικοί χρόνοι.
Μετά όμως το θάνατο του Αλέξανδρου 323 π.Χ. οι επίγονοί του άρχισαν να μάχονται για τη διανομή των εδαφών της εκτεταμένης αυτοκρατορίας του.
Η Καππαδοκία ήταν μέσα στις περιοχές του ενδιαφέροντός τους.
— Ευμένης τον Καρδιανός
Ο στρατηγός Περδίκας τοποθέτησε ως σατράπη τον Ευμένη τον Καρδιανό νικώντας τον Αριαράθη Α΄.
–Αντίγονος Α΄ ο Μονόφθαλμος,
Το 315 π.Χ. ο Μακεδόνας στρατηγός Αντίγονος Α΄ ο Μονόφθαλμος, αντίπαλος του Περδίκα και του Ευμένη, κατέλαβε την Καππαδοκία.
– Λυσίμαχος -Σέλευκος
Μετά το 301 π.Χ. οι Μακεδόνες επίγονοι διαίρεσαν την αυτοκρατορία σε τέσσερα βασίλεια:
Του Κασσάνδρου στη Μακεδονία.
Του Σέλευκου στη Συρία .
Του Λυσίμαχου στη Θράκη.
Του Πτολεμαίου στην Αίγυπτο.
Η Καππαδοκία με βάση την παραπάνω διαίρεση διανεμήθηκε ανάμεσα στο Λυσίμαχο και το Σέλευκο και χωρίστηκε στα δύο:
Στη Μεγάλη Καππαδοκία (προς το μέρος της οροσειράς του Ταύρου) και στην Ποντική Καππαδοκία (προς το μέρος του Πόντου).
– Μεγάλη Καππαδοκία.
Παράλληλα οι Πέρσες έκαναν προσπάθειες-πολεμικές και διπλωματικές-για την ανάκτηση των εδαφών της Μικράς Ασίας που είχε προσαρτήσει ο Μέγας Αλέξανδρος. Ως αποτέλεσμα, στη Μεγάλη Καππαδοκία επεκράτησε η δυναστεία των Αριαραθών και στην Ποντική Καππαδοκία η δυναστεία των Μιθριδατών.
Τα εδάφη της Μεγάλης Καππαδοκίας απετέλεσαν τη σύγχρονη Καππαδοκία, ενώ η Ποντική Καππαδοκία περιλήφθηκε στον Πόντο.
Σήμερα λοιπόν λέγοντας Καππαδοκία εννοούμε την πάλαι ποτέ Μεγάλη Καππαδοκία.
– Η Δυναστεία των Αριαραθιδών
Η Δυναστεία των Αριαραθιδών περιλαμβάνει μέλη, που ήταν βασιλείς της Καππαδοκίας το διάστημα 331 – 96 π.Χ.
Ιδρυτής του Οίκου είναι ο Αριαράθης Α΄, σατράπης της Καππαδοκίας από το 350 τού Αρταξέρξη Γ΄ και τού Δαρείου Γ΄ Κοδομανού· ο πατέρας του Αριάμνης και ο πάππος του Δατάμης ήταν επίσης σατράπες εκεί.που βασι8λεψε πριν την ελευση των Μακεδονων
Ο Αριαράθης Α΄ το 331 έγινε ανεξάρτητος με τον τίτλο τού βασιλιά. Ο Αλέξανδρος Γ΄ ο Μέγας υπέταξε την Καππαδοκία, αλλά μετά το τέλος του το 323 ο Αριαράθης Α΄ εξεγέρθηκε, αν και 81 ετών.
Το επόμενο έτος τον υπέταξε ο Περδίκκας και τον σταύρωσε μαζί με πολλούς συγγενείς του· όρισε τον Ευμένη κυβερνήτη της επαρχίας. Ο ανιψιός του διέφυγε στην Αρμενία και μετά το τέλος τού Ευμένη, με τη βοήθεια τού Αρδοάτη της Αρμενίας, ανακατέλαβε την Καππαδοκία και έγινε βασιλιάς της ως Αριαράθης Β
— Η Δυναστεία των Μιθριδατών
Η Δυναστεία των ηγεμόνων του Πόντου ιδρύθηκε το 281π.Χ. από τον Μιθριδάτη Α΄ του Πόντου, Πέρση ευγενή, που δημιούργησε στη Μ. Ασία το βασίλειο του Πόντου. Είναι ο ιδρυτής και γι’ αυτό καλείται ο Κτίστης. Ήταν σύγχρονος του Δημητρίου Α΄ της Μακεδονίας, του Πολιορκητή. Συνήθη ονόματα των μελών της δυναστείας είναι Μιθριδάτης και Φαρνάκης.
Οι δυο αυτές δυναστείες παρ’όλον την Περσική τους προέλευση με τον χρόνο ταυτιστήκαν και στήριξαν τον Ελληνισμό και σε αυτό βοήθησε και επιγαμίες που έγιναν από τους απογόνους τους με γηγενείς Ελληνικής καταγωγής
Η Ελληνική γλώσσα έχαιρε μεγάλης αποδοχής και εκτίμησης από τους μονάρχες, οι οποίοι βοήθησαν στη διάδοσή της , προωθώντας ιδρύματα γλώσσας και πολιτισμού (σχολές, ωδεία, θέατρα).
Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν φιλέλληνες με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Μιθριδάτη ΣΤ΄ τον Ευπάτορα βασιλιά του Πόντου, γνωστό για τη μόρφωση και τις αξίες του.
– Ρωμαίοι .
Κατά τη ρωμαϊκή εποχή η Καππαδοκία διατήρησε την πολιτιστική της υπεροχή αλλά υπήρξε μια διαφοροποίηση ως προς τον θρησκευτικό-λατρευτικό της προσανατολισμό. Ενώ μέχρι πρότινος οι Καππαδόκες είχαν πολυθεϊστική θρησκεία (Ολύμπιοι θεοί, Φρυγικοί θεοί, ιρανικοί θεοί) με την εμφάνιση του Χριστιανισμού ενστερνίζονται σταδιακά το μονοθεϊσμό και ασπάζονται τη Χριστιανική διδασκαλία.
Ήταν η εποχή που οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες επεκτείνοντας τις κτήσεις τους κυριαρχούσαν στην περιοχή.
Οι Καππαδόκες, άνθρωποι των γραμμάτων καθώς ήταν, ανέπτυξαν καλές σχέσεις με τους Ρωμαίους τοποτηρητές, οι οποίοι υπήρξαν άλλωστε εραστές του ελληνικού πνεύματος.
Ο Χριστιανισμός είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του και άρχιζε να επηρεάζει τον τρόπο σκέψης των κατοίκων της Καππαδοκίας.
Τα κηρύγματα του Απ. Παύλου και του Απ. Πέτρου οι οποίοι δίδαξαν στην ελληνική γλώσσα- την επίσημη γλώσσα της Καππαδοκίας-βρήκαν μεγάλη απήχηση και προήγαν την Καππαδοκία αξιόλογο κέντρου του χριστιανοελληνικού πολιτισμού.
–Βυζάντιο
Στα Βυζαντινά χρόνια με την υπογραφή του διατάγματος των Μεδιολάνων από τον αυτοκράτορα Μεγάλο Κωνσταντίνο το 313 μ.Χ. έλαβαν τέλος οι διωγμοί κατά των Χριστιανών και θεσπίστηκε ανεξιθρησκία σε ολόκληρη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Τότε αναδείχτηκαν στην Καππαδοκία σημαντικές μορφές του χριστιανισμού όπως οι Βασίλειος ο Μέγας (επίσκοπος Καισάρειας), Γρηγόριος ο Νύσσης (επίσκοπος Νύσσας), Γρηγόριος ο Θεολόγος (αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως), Αμφιλόχιος Ικονίου (επίσκοπος Ικονίου).
Αρκετοί επίσης στρατιωτικοί και αυτοκράτορες του Βυζαντίου κατάγονταν από την Καππαδοκία.
Στην Καππαδοκία ανεγέρθηκαν ναοί και μοναστήρια, σημαντικά μνημεία του χριστιανισμού.
Σε σχέση με τη διοικητική διακυβέρνηση η Καππαδοκία στη Βυζαντινή εποχή ήταν αρχικά χωρισμένη σε δύο επαρχίες:
Στην Καππαδοκία α΄ (Καισάριεα, Νύσσα, Θέρμα, Ρεγεπόδανδος) και
Σην Καππαδοκία β΄ (Τύανα, Φαυστινούπολις, Κύβιστρα, Νανζιανζός, Σάσιμα, Παρνασός, Ρεγεδοάρα).
Λόγω της γεωγραφικής της θέσης λειτουργούσε ως προμαχώνας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά των εξ Ανατολής επιδρομέων.
Γι’ αυτό οι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου προχώρησαν στη διοικητική διαίρεση της Αυτοκρατορίας σε «θέματα», δηλαδή αυτόνομα στρατηγεία υπεύθυνα για τα στρατιωτικά ζητήματα.
Ένα απ’ αυτά ήταν και το «Θέμα Καππαδοκίας», αποτελούμενο από το νότιο τμήμα της Καππαδοκίας, με κέντρο στρατιωτικών επιχειρήσεων αρχικά το φρούριο της Κορώνης και αργότερα τα Τύανα
–Οθωμανοί
Ακολούθησαν τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Η επέλαση των Σελτζούκων είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την Καισάρεια, η οποία κατελήφθη πριν την μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 , όπου ο βυζαντινός στρατός ηττήθηκε ολοσχερώς.
Το 1116 η Καππαδοκία εντάχθηκε στο «σουλτανάτο του Ικονίου». Πεπαιδευμένοι Έλληνες μπήκαν στην υπηρεσία του εκάστοτε σουλτάνου του Ικονίου εξασφαλίζοντας τα προς το ζην.
Μετά τους Σελτζούκους σειρά είχαν οι Καραμανίδες. Πολλά εδάφη της Καππαδοκίας και της Λυκαονίας περιελήφθησαν στο κράτος τους, τη λεγόμενη Καραμανία.
Το 1453 η πρωτεύουσα του Βυζαντινού κράτους Κωνσταντινούπολη καταλαμβάνεται από τους Οθωμανούς Τούρκους και επέρχεται το τέλος για το Βυζάντιο.
Για να διατηρήσουν την εξουσία τους οι Οθωμανοί μεταχειρίστηκαν διάφορες μεθόδους: βασανιστήρια, ταπεινώσεις, παιδομάζωμα, εξισλαμισμό, μετακινήσεις πληθυσμών κ.ά.
Οι Καππαδόκες προκείμενου να αποφύγουν διώξεις μετανάστευσαν.
Οι απόδημοι εργάστηκαν σκληρά για να καταφέρουν να επιβιώσουν με τις οικογένειές τους μεταφέροντας στις καινούργιες τους πατρίδες τις συνήθειες του τόπου τους. Διακρίθηκαν στο εμπόριο και σε κάθε είδους εργασία, κατάφεραν να μορφωθούν και να δημιουργούν πολιτιστικούς συλλόγους.
– Καππαδόκες μετά το 1821
Στην επανάσταση του 1821 πολλοί Καππαδόκες ήρωες διέπρεψαν.
Στα νεότερα χρόνια οι υπόδουλοι Καππαδόκες κατέβαλαν προσπάθειες να διατηρηθεί η Ελληνική γλώσσα, η Χριστιανική θρησκεία, η παραδόσεις τους. Όσοι μπορούσαν μορφώνονταν, ασχολούνταν με το εμπόριο και αγωνίζονταν υπέρ της απελευθέρωσης του Ελληνικού έθνους από τον τουρκικό ζυγό.
–Μικρασιατική καταστροφή
Με το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου πολέμου οι Μικρασιάτες υπέμεναν τις κακουχίες αναμένοντας βοήθεια από την Ελλάδα.
Το 1920 ο Ελληνικός στρατός απέβη στη Μικρά Ασία και μέσα σε κλίμα αισιοδοξίας ξεκίνησε την πορεία του-νικηφόρα στην αρχή-μέχρι τα άδυτα της Ανατολής. Το χθόνιο σχέδιο των Γερμανών για να βάλει την Μικρά Ασία στον χώρο επιρροής της από τον 19ΟΥ αιώνα ,
Η εγκατάλειψη της Ελλάδος από τους υποτιθέμενους συμμάχους της Αντάτ και η συνεργασία με τους Τουρκους και η έλλειψη εφοδίων και οι ασθένειες αποδυνάμωσαν το Ελληνικό στράτευμα αφήνοντας το μετέωρο στις άγριες επιθέσεις του Κεμάλ. Αποτέλεσμα η ήττα των Ελλήνων και η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ
Ο Χριστιανισμός στην Καππαδοκία διαδραμάτισε καίριο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των ανθρώπων την συμπεριφορά τους στην ζωή την αλληλεγγύη στην κοινωνία Και ήταν το βασικό στοιχείο που διατήρησε τον Ελληνισμό κατά την διάρκεια της κατοχής της Μικρά Ασίας από τους Οθωμανούς , στοιχείο που χρησιμοποιήθηκε για την απομάκρυνση από την Μ. Ασια των Ελλήνων
Για να επικρατήσει ο Χριστιανισμός κάποιοι άνθρωποι μαρτύρησαν δίνοντας και την ζωή τους κάποιοι έμεινα άγνωστοι κάποιοι έγινα γνωστοί και χαρακτηριστήκαν Άγιοι
Η Καππαδοκία ανέδειξε πολλούς Αγίους ,αλλά περισσότερο γνωστοί είναι :
Οι κατεξοχήν υπέρμαχοι της Ορθοδοξίας Καππαδόκες Βασίλειος ο Μέγας (330-379), αρχιεπίσκοπος Καισαρείας και Γρηγόριος ο Θεολόγος (328- 390), ο οποίος ως αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως προήδρευσε της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου.
Ο Γρηγόριος Νισσης που ήταν αδερφός του Μέγα Βασιλείου
Και βέβαια ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος που καταγόταν από την Ποταμιά της Καππαδοκίας.
ΟΙ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
— Απόστολοι. Παύλος, Βαρνάβας και Ανδρέας
Ο Χριστιανισμός έφτασε όταν οι Απόστολοι. Παύλος, Βαρνάβας και Ανδρέας περιόδευσαν τις γειτονικές περιοχές Λυκαονίας, Γαλατίας, Συρίας, Κιλικίας και Πόντου.
Ο Απόστολος Πέτρος απηύθυνε την Α΄ Καθολική επιστολή του προς τους Χριστιανούς «Πόντου, Γαλατίας, Καππαδοκίας, Ασίας, και Βιθυνίας».
*Ο Άγιος Λογγίνος
Καππαδόκης ήταν και ο αγ. Λογγίνος ο Εκατόνταρχος, ο οποίος την ώρα της Σταύρωσης του Χριστού, ομολόγησε: «αληθώς Θεού Υιός ην ούτος». Μετά την ανάσταση του Κυρίου κατέφυγε στην πατρίδα του, όπου και μαρτύρησε.
–Άγιος Αλέξανδρος (+251).
Ο Άγιος Αλέξανδρος Όντας ομολογητής και επίσκοπος στην Καππαδοκία, με θεική παρέμβαση εξελέγη επίσκοπος Ιεροσολύμων, όπου ίδρυσε μεγάλη εκκλησιαστική βιβλιοθήκη. Κοιμήθηκε στη φυλακή ομολογώντας για δεύτερη φορά τον Χριστό.
— Άγιος Φιρμιλιανός.
Σταθμός στην ιστορία της Καππαδοκίας υπήρξε ο Αγ. Φιρμιλιανός. Ως μητροπολίτης Καισαρείας (230-269) αγωνίστηκε για τη διατήρηση της εκκλησιαστικής ενότητας ανά την οικουμένη, και κατέστησε την πόλη του κέντρο εκκλησιαστικής παιδείας. Αντιμετώπισε διαφορες αιρέσεις και σχίσματα
Από την εποχή των διωγμών, η Καππαδοκία απέκτησε πλήθος Μαρτύρων, μεταξύ των οποίων είναι οι Άγιοι:
*Υάκινθος (+108), θαλαμηπόλος του Αυτοκράτορα,
*ο Καισαρεύς Αθηνογένης, επίσκοπος Πηδαχθόης (+303/5) από τη Σεβάστεια, σε αυτόν αποδίδεται ο ύμνος «Φως ιλαρόν»,
*οι πέντε μάρτυρες της Σεβαστείας (Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης +296),
*ο Αγαθόδωρος ο οποίος μαρτύρησε στα Τύανα,
*Γεώργιος ο Μεγαλομάρτυς (+296/303), ο οποίος γεννήθηκε στην Καππαδοκία, απ’ όπου καταγόταν και ο πατέρας του,
*Ακάκιος ο Καππαδόκης (+305) ο Εκατόνταρχος,
*οι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες της Σεβαστείας (+320), στρατιώτες της ΙΒ΄ ρωμαικής λεγεώνας, και
* ο Ευψύχιος ο εν Καισαρεία (+362), ο οποίος ήλεγξε την αποστασία του Ιουλιανού.
Η Καππαδοκία πρωτοστάτησε και στην ιεραποστολική διάδοση του Χριστιανισμού:
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής (240-325) ήταν Παρθο-Αρμένιος, ο οποίος σε νεαρή ηλικία κατέφυγε στην Καππαδοκία. Εκεί, ανατράφηκε ως χριστιανός και χειροτονήθηκε επίσκοπος από τον επίσκοπο Καισαρείας. Επέστρεψε στην Αρμενία, όπου μετά από πολλά βασανιστήρια έπεισε τον πρώην διώκτη βασιλιά να δεχθεί το Βάπτισμα.
* Η Ισαπόστολος αγ. Νίνα (296-335) γεννήθηκε στην Καππαδοκία, ο πατέρας της, αξιωματικός του στρατού, ήταν συγγενής του Αγιου Γεωργίου. (κήρυξε στην Γεωργία)
* Ο Άγιος Λεόντιος (+337)
Ο Καισαρείας Λεόντιος που συμμετείχε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο
. Άγιες ήσαν και οι οικογένειές κάποιων αγίων όπως :
*Η οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου .
Του Βασιλείου ο παππούς (ανώνυμος μάρτυρας), η γιαγιά Μακρίνα, οι γονείς Βασίλειος ο ρήτωρ και η Εμμέλεια, τα αδέλφια του Γρηγόριος επίσκοπος Νύσσης, Μακρίνα, Πέτρος επίσκοπος Σεβαστείας, Θεοσεβία η Διακόνισσα (κατ’ άλλους σύζυγος του Νύσσης) και Ναυκράτιος, είναι όλοι άγιοι.
* Η οικογένεια του Γρηγόριου του ο Θεολόγου
Οι γονείς του Γρηγορίου ήσαν οι Άγιοι Γρηγόριος επίσκοπος Ναζιανζού και Νόννα, αδέλφια του οι άγιοι Γοργονία και Καισάριος, ιατρός των ανακτόρων, και ο εξάδελφός του ο αγ. Αμφιλόχιος επίσκοπος Ικονίου (+400). Ως κόρη εξαδέλφης του Γρηγορίου αναφέρεται και η αγ. Ολυμπιάς η Διακόνισσα (+408).
Μεγάλες ασκητικές μορφές με Καππαδοκική καταγωγή ήταν οι Άγιοι: *Ζήνων ο Ταχυδρόμος εκ Καισαρείας (Δ΄ αι.),
*Θεοδόσιος ο κοινοβιάρχης (423-529) από τη Μογαρισσό και
*Σάββας ο Ηγιασμένος (439-532) από τη Μουταλάσκη της Καισαρείας.
Όπως ο υπόλοιπος υπόδουλος ελληνισμός, έτσι και η Καππαδοκία έχει να καυχηθεί για την ομολογία που έδωσαν οι νεομάρτυρές της, εξ ων οι άγιοι:
*Σάββας Νιγδελής (από τη Νίγδη) ο Σαμολαδάς (+1726),
*Θεοχάρης ο Νεαπολίτης (Nevsehir) (+1740),
*Παναγιώτης ο Καισαρεύς (+1765/7) και
*Προκόπιος Μητροπολίτης Ικονίου από τα Τύανα (+1923).
* Ο Καισαρείας Παίσιος Β΄ (1777- 1871)
Ο Καισαρείας Παίσιος Β΄ (1777- 1871), ο οποίος αποκαλείτο «Μέγας», ήταν Φαρασιώτης γνωστός για την ασκητικότητα και τον ζήλο του, επιτέλεσε μεγάλο φιλανθρωπικό και εκπαιδευτικό έργο.
* Ο αγ. Αρσένιος ο Καππαδόκης
:Ο αγ. Αρσένιος ο Καππαδόκης ο τελευταίος ποιμένας των Φαράσων, διδάσκαλος του γένους, πολέμιος των αιρέσεων και θαυματουργός.
* Ο αγ. Παίσιος ο Αγιορείτης
Ο αγ. Παίσιος ο Αγιορείτης, πνευματικός διάδοχος του αγ. Αρσενίου, αποτελεί το καύχημα του σύγχρονου ελληνισμού, ένας από τους μεγαλύτερους Αγίους της εποχής μας.
Υ.Γ. Επόμενη δημοσίευση Καισάρεια ή Μαζάκα η πρωτεύουσα της Καππαδοκίας.