Ινέπολη – Ιωνόπολις – Αβωνότειχος – Αβώνου τείχος – Inebolu

Σταύρου Π. Καπλάνογλου

* Από το βιβλίο «1922 – 2022 * 100 Χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή Ο τραγικός ξεριζωμός των Χριστιανικών Πληθυσμών της Ανατολής .Οι διαδρομές σωτηρίας προς την Ελλάδα»
ΔΗΜΟΣ Ν. ΙΩΝΙΑΣ ΚΕΝΤΡΟ ΣΠΟΥΔΗΣ και ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ).

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Ινέπολη, στην αρχαιότητα ονομαζόταν Αβώνου τεῖχος και ήταν δημιούργημα των Μιλησίων, λίγο πριν την δημιουργία της Σινώπης, από όπου και επεκτάθηκαν,δημιουργώντας τις πόλεις του Πόντου, αλλά και άλλες, στη Μαύρη θάλασσα.
Βρίσκεται στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, στα βόρεια και σε απόσταση χλμ., από την Κασταμονή και στα δυτικά-νοτιοδυτικά της Σινώπης, σε απόσταση 115
χλμ., 600 χλμ. ανατολικά της Κωνσταντινούπολης, 340 χλμ. βορείως της Αγκύρας και633χλμ. B.A της Προύσας. Δυτικά από την πόλη, περνάει ο ποταμός Ικίτσαϊ (İki Çay).

– Ιστορία.
Ίδρυση:

Παρόλο, που δεν είναι γνωστό, πότε, ακριβώς, ιδρύθηκε η Ινέπολη, εκτιμάται ότι ιδρύθηκε, πριν από 2400 χρόνια,στην περίοδο του αποικισμού των Μιλησίων, τον7ο αι. π.Χ., στο Boyranaltı,ως παράκτια αποικία του Ιονίου και ήταν μια πόληπου συνδέεται με την Σινώπη. Το όνομά της εκείνη την εποχή ήταν Αβώνου
τείχος.

Αυτό το όνομα σήμαινε «ένα παντού διάσπαρτο κάστρο».
Αλλαγή ονόματος: Αυτότο όνομα άλλαξε σε «Ιωνόπολη» (Ιόνια Πόλη), κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου, τον 2ο αι. μ.Χ. την εποχή, που μεσουρανούσε στην πόλη,
ο Αλέξανδρος ο Αβωνοτειχίτης. Ποιος ήταν ο Αλέξανδρος ή Ψευδομάντις ή

– Αλέξανδρος Αβωνοτειχίτης;
Ο Αλέξανδρος Αβωνοτειχίτης έζησε ανάμεσά στο 105-175 π.Χ. Φέρεται να
ήταν φιλόσοφος, με μαντικές ικανότητες και μυστικιστικές τάσεις. Γεννήθηκε και πέθανε στην πόλη Αβώνου τείχος. Η πόλη με τη δική του παρέμβαση μετονομάστηκε σε Ιωνόπολη.

Ίδρυσε μαντείο-θεραπευτήριο στην πόλη που το οποίο εξελίχθηκε σε κέντρο λατρείας και μυστηρίων. Ήταν μια προσωπικότητα που
άσκησε έντονη επίδραση στην εποχή της, γεγονός που υποδεικνύει η μετονομασία της πόλης. Η φήμη του, εξαπλώθηκε ως την Ιταλία, και είχε εκτενή σχέσημε τους Ρωμαίους ευγενείς. Η επίδραση, που άσκησε, είναι εμφανής, επίσης σε ορισμένα νομίσματα των αυτοκρατόρων Λεύκιου Βήρου και Μάρκου Αυρηλίου.
Υπάρχουν δυο απόψεις για τον Αλέξανδρο της Ινέπολης. Η μια ισχυρίζεται ότι επρόκειτο περί μεγάλου ανδρός που βρέθηκε στην Ινέπολη και εκμεταλλεύτηκε τις ιαματικές πηγές, που υπήρχαν, δημιουργώντας ιερό του Ασκληπιού και κατόρθωσε να πείσει τους κατοίκους της πόλης να μετονομάσουν την πόλη σε Ιωνόπολη.

Υπάρχει και η αντίθετη άποψη, αυτή του αρχαίου συγγραφέα Λουκιανού, που ισχυρίζεται ότι επρόκειτο περί μεγάλου αγύρτη, που εκμεταλλεύτηκε την ευπιστία των κατοίκων της περιοχής, αλλά και την τάση των ανθρώπων να πιστεύουν στην ύπαρξη πνευμάτων, μαντείας. Έπειθε τον κόσμο, ότι είναι κάτι ξεχωριστό σε εκείνη την κοινωνία, αλλά και έξω από αυτήν μια και ότι χρησιμοποιώντας μια μαριονέτα για να δημιουργήσει τη δική του λατρεία με επίκεντρο ένα εξημερωμένο φίδι, τον Γλύκωνα. Η λατρεία του θεού φιδιού Γλύκων εισήχθη στα μέσα του δεύτερου αιώνα μ.Χ. και η φήμη του έφτασε στην Ρώμη και το πρόσωπο του, έφτασε να αποτυπωθεί σε νομίσματα και να γίνει ο ίδιος άγαλμα Αρκετές αφιερώσεις,
αγαλματίδια και νομίσματα, που βρέθηκαν σε ολόκληρη την περιοχή μεταξύ του Δούναβη και του Ευφράτη, αποδεικνύουν ότι η λατρεία του Γλυκώνη παρέμεινε ζωντανή, τουλάχιστον, έναν αιώνα μετά τον θάνατο του προφήτη το 170.

Το φίδι εμφανίζεται με ανθρώπινο κεφάλι και είναι πιθανό να συνδέεται με τη λατρεία του Σαράπη.

Την άποψη αυτή υποστηρίζει και ο Λουκιανός.

– Βυζάντιο:

Κατά την διάρκεια των Βυζαντινών, δεν υπήρξε μεγάλη ή γνωστή πόλη.
Η έλευση των Οθωμανών: Το 1338, η πόλη κατελήφθη από τους Μουσουλ-
μάνους, από τον Μουράτ Α ́. Από το 15ο έως το 19ο αι., η Ινέπολη φαίνεται,
να είναι ένας οικισμός χωρίς ιδιαίτερη σημασία, ενώ αναπτύχθηκε στα πρώταχρόνια του 19ου αι., λόγω του, ότι μετατράπηκε σε λιμάνι της Κασταμονής και ανέλαβε το ρόλο του ανεφοδιασμού της πόλης αυτής, από τη θάλασσα. Το δεύτερο μισό του 19ου αι., στην Ινέπολη κατοικούσαν Μουσουλμάνοι, Ορθόδοξοι Χριστιανοί και Αρμένιοι Γρηγοριανοί.
– Οι Έλληνες της Ινέπολης το 1922
Το 1866, στην Ινέπολη υπήρχαν περίπου 2.000 Έλληνες.

Στην απογραφή που άρχισε το 1881 και ολοκληρώθηκε το 1893, υπήρχαν 1.497 Έλληνες, 58.682Μουσουλμάνοι και 17 Αρμένιοι. Το 1914, στην απογραφή υπήρχαν 3.289 Έλλη-νες, 80.431 Μουσουλμάνοι και 167 Αρμένιοι.
Από το διωγμό των ορθόδοξων, από την Ινέπολη, το 1922, ο συνολικός αριθμός των κατοίκων της πόλης ήταν 8.000, από τους οποίους 3.500 ήταν Ελληνορθόδοξοι και 1.200 Αρμένιοι.

Στην Ινέπολη, εκτός από τους ντόπιους Ελληνορθόδοξους, υπήρχαν και άλλοι που κατάγονταν από τα γύρω χωριά και από άλλες
πόλεις όπως τη Σινώπη, την Καισάρεια και την Τραπεζούντα. Αυτοί, προφανώς ,εγκαταστάθηκαν στον οικισμό, μετά την οικονομική ακμή του, τον 19ο αι.

– Συνοικίες
Η πόλη, είχε τις εξής συνοικίες:

1. Η «Αγορά» βρισκόταν στο κέντρο της αγοράς η πλειονότητα των κατοίκων ήταν Ελληνορθόδοξοι.

2. Η «Χατούπ αγά».
Ζούσαν οι Μουσουλμάνοι, με ελάχιστες οικογένειες Ελλήνων.

3. O «Φάρος»,που βρισκόταν στο ύψωμα, υπήρχε συγκατοίκηση Ελλήνων και Αρμενίων.

4. Το«Τεχπόι», βρισκόταν ο στρατώνας και εκεί υπήρχαν περίπου 50 σπίτια. 5. Στιςάλλες συνοικίες κατοικούσαν μουσουλμάνοι και ελάχιστοι χριστιανοί.

– Χωριά κοντά στην Ινέπολη
Οι Ελληνορθόδοξοι του οικισμού είχαν, ιδιαίτερα, στενή συνεργασία, με τέσσερα κοντινά χωριά. Του Παρθενίου του Ατζιδόνου, του Καρατζά, της Αγοράςτης Ινέπολης και τελευταία του Ασκορδασίου.

Η αλληλεγγύη των κοινοτήτων ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αυτά τα χωριά θεωρήθηκαν, από μερικούς, συνοικίες
της Ινέπολης. Σε κάθε χωριό υπήρχε σχολείο και εκκλησία.

– Γλώσσα
Η γλώσσα των Ελληνορθοδόξων του οικισμού ήταν η ελληνική, αλλά χρησιμοποιούσαν πολλά στοιχεία της τουρκικής.

– Δεισιδαιμονίες των Ινεπολιτών
Στην Ινέπολη, από ό,τι φαίνεται ο Αλέξανδρος Αβωνοτειχίτης άφησε κληρονομιά τις ιδέες του, μιας και οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις, καλά κρατούσαν, την εποχή που έφυγαν οι Ελληνόφωνες, το 1922-23, όπως τις κατέγραψε η Θωμαΐς Κιζιρίδου.
Έγκυες: Οι έγκυες γυναίκες δεν έπρεπε να κάνουν δουλειές, το πρώτο τριή-
μερο του Φλεβάρη γιατί σε αντίθετη περίπτωση, το παιδί θα βγει σημαδεμένο,σαν το μήνα που είναι σημαδεμένος από τις 3 λειψές ημέρες. Και αν για οποιοδήποτε λόγο έπρεπε να δουλέψει, ανακάτευε στάχτη λέγοντας «ότι πιάκω ‘ς αυτήν να πιάσει». Οι έγκυες πίστευαν ότι, αν, κατά τύχη, καιγόταν το φόρεμα της από μπροστά, πίστευαν θα γεννούσε κορίτσι, ενώ αν καιγόταν από πίσω, αγόρι.
Λεχώνες: Ουδέποτε άφηναν τη λεχώνα μόνη της. Σε περίπτωση ανάγκης,
έστηναν δίπλα στο κρεβάτι της μια σκούπα.
Βρέφη: Δεν πετούσαν τα πανιά του βρέφους, αλλά τα έκαιγαν, για να μη
σαπίσει το βρέφος, όπως αυτά. Απέφευγαν νυκτερινές επισκέψεις μανάδες μεβρέφος, για να ζήσει το νεογέννητο. Αν μια γυναίκα, πριν από την παρούσα γέννα είχε χάσει νεογέννητα παιδιά, για να σταματήσει το κακό και να ζήσει, τοζύγιζαν και έστελναν το βάρος του σε κερί, ως αφιέρωμα στην Παναγία.

– Εκκλησία
Ανωτάτη Εκκλησιαστική Αρχή της πόλης: Η Μητρόπολη στην οποία ανήκε ηχριστιανική κοινότητα της Ινέπολης ήταν, αρχικά, η Μητρόπολη Νεοκαισάρειας,με έδρα στην Τοκάτη (Ευδοκιάς ) και αργότερα, στα Κοτύωρα (Ορντού). Στουςσχετικούς πίνακες της Μητρόπολης αναφέρεται: να) Ινέπολις (İnebolu) από τησημερινή Επαρχία İnebolu (Ινεπόλεως) του Νομού Kastamonu (Κασταμονής).

– Εκκλησίες της πόλης:

Μέσα στην πόλη υπήρχε μια ορθόδοξη εκκλησία και
ήταν ο ναός της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ο οποίος χτίστηκε στην αγορά,το 1909.

Στο Παρθένιο, υπήρχε η εκκλησία του Αγίου Βασιλείου
Το μοναστήρι:\

Στο Ασκόρδασι, κοντά στην πόλη, σε απόσταση 40 λεπτών,
στην κορυφή του υψώματος Κερίς Νταγ, βρισκόταν το Μοναστήρι της Κοιμή-σεως της Θεοτόκου. Το Μοναστήρι θεωρούνταν θρησκευτικό κέντρο των πέντεκοινοτήτων Παρθενίου, Ατζιδόνου, Καρατζά, Ασκορδασίου και της Αγοράς της
Ινέπολης. Οι διαστάσεις του ναού του ήταν 14 x 11 μ. και είχε σχήμα σταυρού.
Ήταν χτισμένο από πέτρα και δεν είχε καμπαναριό.

Το μοναστήρι διέθετε 20κελιά, αλλά δεν είχε μόνιμο καλόγερο. Οι Έλληνες που ζούσαν στην Ινέποληγιόρταζαν, τον Δεκαπενταύγουστο, κάνοντας γλέντι.

– Εκπαίδευση
Μέχρι το 1877, η κοινότητα, με δυσκολία, διατηρούσε ένα αλληλοδιδακτι-
κό σχολείο, που στεγαζόταν σε ένα ετοιμόρροπο σπίτι. Αργότερα, οι κάτοικοι κατασκεύασαν καινούριο κτήριο, το οποίο χωρίστηκε σε δύο τμήματα, στο αλληλοδιδακτικό και στο παρθεναγωγείο. Έτσι, το 1896, σύμφωνα με τις πληροφορίες, στην Ινέπολη, υπήρχαν 2 σχολεία, στα οποία δίδασκαν 3 δάσκαλοι και ο αριθμός των μαθητών τους ανερχόταν σε 150. Το ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της περιοχής της Ινέπολης βρισκόταν στο Παρθένιο και ονομαζόταν Αστική Κεντρική Σχολή Ινεπόλεως ή Κεντρική Αστική Εμπορική Σχολή. Ιδρύθηκε στις αρχές του 20ου αι., από το Μητροπολίτη Νεοκαισαρείας και έπειτα Καισαρείας, Αμβρόσιο. Μετά την τέταρτη τάξη του δημοτικού, οι μαθητές πήγαιναν
στη σχολή αυτή και φοιτούσαν για επιπλέον τέσσερις τάξεις. Οι καθηγητές της σχολής έρχονταν από την Κωνσταντινούπολη.
Στο σχολικό έτος 1910-1911, το διδακτικό πρόγραμμα περιλάμβανε θρη-
σκευτικά, ελληνικά, μαθηματικά, γεωγραφία, ιστορία, τουρκικά, φυσική και εμπορική, που διδάσκονταν από τέσσερις δασκάλους. Οι απόφοιτοι της σχολής μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στη Μεγάλη του Γένους Σχολή της Κωνσταντινούπολης ή στην Ανώτατη Σχολή Γλωσσών και Εμπορίου ή στη Θεο-λογική Σχολή της Χάλκης.

Εκτός από τα σχολεία της Ινέπολης, υπήρχαν σχολεία
και σε τέσσερα κοντινά χωριά της Ινέπολης.

– Απασχόληση
Οι κάτοικοι ασχολούνταν με το εμπόριο και τις μεταφορές με καΐκια, ιδί-
ως όταν το λιμάνι έγινε επίνειο της Κασταμονής. Το λιμάνι της Ινέπολης ήταν αβαθές. Γι’ αυτό, άλλωστε η φορτοεκφόρτωση των προϊόντων γινόταν με καΐκια, που μετέφεραν τα προϊόντα από τα αγκυροβολημένα πλοία στην ξηρά.

Τα εμπορεύματα από την Κασταμονή έρχονταν στο λιμάνι της Ινέπολης και απόεκεί εξάγονταν προς την Κωνσταντινούπολη ή προς το εξωτερικό.
Πολλά πλοία από ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία, η
Γερμανία, αλλά και η Ελλάδα, μετέφεραν προϊόντα από και προς την Ινέπολη.
Γινόταν εξαγωγές ξυλείας για οικοδομές, δημητριακά, όπιο, κάνναβη, φρούτα,λαχανικά, μαλλί μοχέρ, διάφορα υφάσματα, σίδερο και γιαούρτι. Ασχολούνταν, επίσης, με τη βιοτεχνία, τη γεωργία, και την αλιεία. Οι χριστιανοί της πόλης,στην πλειονότητά τους, ήταν έμποροι ή τεχνίτες.

– Αρχαιολογικά
Στην ακρόπολη έχουν καταγραφεί ίχνη αρχαίων τειχών, ενώ στην πόλη
υπάρχουν και αρχιτεκτονικά θραύσματα. Υπάρχουν μόνον τα ερείπια της πρώ-της, δεύτερης και τρίτης οχύρωσης.
1ο Κάστρο:

Τα ερείπια του πρώτου κάστρου, τα περισσότερα από τα οποία
έχουν καταστραφεί και πάνω στα οποία έχουν χτιστεί πολλά, βρίσκονται στο Μποϊράν (Boyran). Ο ανατολικός τοίχος του κάστρου εκτείνεται δυτικά από το ποτάμι, πάνω από τον λόφο Abas και μέχρι την συνοικία που ονομάζεται, σήμερα, Avara. Τα ερείπια των τειχών του φρουρίου βρίσκονται γύρω από τα νεκροταφεία στους λόφους Abas.

Ένα τμήμα του βόρειου τοίχου του εσωτερικού κάστρου, το οποίο έχει ύψος 6 μ. και πλάτος 3 μ., εξακολουθεί να στέκεται.
2ο Κάστρο:

Το δεύτερο κάστρο βρισκόταν εκεί, που βρίσκεται το σημερινό
δημοτικό σχολείο Μαυροθάλασσα (Karadeniz ). Στην Ανατολική πλευρά της πόλης, λίγα μέρη των τοίχων φαίνονται ακόμα.
3ο Κάστρο:

Το τρίτο κάστρο βρίσκεται στο λόφο Gerisch, από όπου φαίνεται
όλη η περιοχή τής Ινέπολης. Βρίσκεται νότια της πόλης και έχει σημαντικό ύψος.
Το μοναστήρι:

Υπάρχουν, επίσης, τα χρονολογημένα ερείπια ενός μοναστηριού, τα οποία έχουν λεηλατηθεί σε μεγάλο βαθμό, πιθανόν, από αρχαιοκάπηλους. Μόνο ορισμένα τμήματα των τοίχων, μεγάλες σκάλες κύριας εισόδου και η λεκάνη βάπτισης παραμένουν.

– Νομίσματα
Τα νομίσματα αυτής της πόλης είναι αρκετά σπάνια.
Από το 138-161 μ.Χ. 147-175. μ.Χ. και 222-235 μ.Χ.
181

Εμπρόσθια πλευρά: τα πορτρέτα των Antoninus Pius, Faustina II,
Lucius Verus, Lucilla ,Geta as Caesar ,Severus Alexander, Trebonianus
Gallus «AY KA AΔΡI ANTΩNINΩN ,ΦAYCTEINA CEBACTH, AV KAC ΛAVΡH OVHΡOC, ΛOYKIΛΛA CEBACTH, Λ CEΠ ΓETAC KAI, M AY CEYAΛEXANΔΡOC AYΓ, BEIBI TΡEB ΓAΛΛOC»
Οπίσθια πλευρά: ο προσδιορισμός του τοπωνυμίου εκδόσεως του
νομίσματος «ABΩNOTEIXEITΩN, IONOΠOΛEITΩ, ΓΛYKΩN, IΩNO-
ΠOΛEITΩN, IΩNOΠOΛEIT, ZEΦYΡIC IONOΠOΛEITΩN”.
Μερικές από τις παραστάσεις αυτής της πλευρά ήταν:

Ο Διόνυσος φορώντας μακριά ρόμπα, όρθιος αριστερά, κρατώντας τον κανθάρο και τον θυρσό, πάνθηρα στο πόδι αριστερά. Το κουλουριασμένο φίδι Γλύκων (Glykon, ) γενειοφόρο και με μακριά μαλλιά, με το κεφάλι δεξιά. Η Αρτεμις περπατά δεξιά, κρατά το
τόξο, φτάνει με ένα βέλος από τη φαρέτρα, πίσω από κάθε ώμο.

– Οι διώξεις
Τον 20ο αι., οι Ελληνορθόδοξοι της πόλης υπέστησαν δύο εκδιώξεις. Ο πρώτος διωγμός έγινε το 1915, όταν ο ορθόδοξος πληθυσμός εκτοπίστηκε σε διά-φορες πόλεις της περιοχής. Αργότερα, μετά την ανακωχή του 1918, μερικοί επέστρεψαν στον οικισμό, όπου συνάντησαν καμένα και λεηλατημένα σπίτια και καταστήματα. Τον Ιούλιο του 1920, έγινε ο δεύτερος και καθοριστικός διωγμόςτων ορθοδόξων, κατά τον οποίο εκδιώχθηκαν, περίπου 296 άτομα. Αυτοί στάλθηκαν εξορία, στο εσωτερικό της Μ. Ασίας και αργότερα, μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λοζάνης στα τέλη του 1923, μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα.

– Η εγκατάσταση στην Ελλάδα
Η πόλη Ινέπολη του Πόντου είχε πριν την Συνθήκη της Λοζάνης, 5.765

κατοίκους από τους οποίους οι 3.000 ήταν Έλληνες. ΟΙ περισσότεροι από αυτούς συμπεριελήφθησαν στην ανταλλαγή των πληθυσμών, το 1923. Όσοι εγκατα-στάθηκαν στην Αθήνα, τους παραχωρήθηκε η συγκεκριμένη συνοικία της ΝέαςΙωνίας, δυτικά από τους πρόσφυγες της Σαφράμπολης.
Αγρότες πρόσφυγες από την Ινέπολη, στην αρχική καταγραφή σύμφωνα
με την Ε.Α.Π., το 1924, εγκαταστάθηκαν στους παρακάτω αγροτικούς προορισμούς. Στους νομούς Πιερίας 22 οικογένειες ( εκ των οποίων 16 στον Πλαταμώνα), Χαλκιδικής 18 (εκ των οποίων 16 στον Βατοπέδι), Κοζάνης 16 (εκ των οποίων 7 στην Πεπονιά), Πέλλας 14 (εκ των οποίων 12 στο Μηλοχώρι), Λέσβου6 (όλοι στην Λήμνο), Καστοριάς 6, Θεσσαλονίκης 4 (όλοι στα Κουφάλια), Πρεβέζης 3, Σερρών 3, Δράμας 3, Ιωαννίνων 2, Ευβοίας 2, Κιλκίς 1, Αιτωλοακαρνα-νίας 1. Αττικοβοιωτίας 1.
Η Ινέπολη σήμερα έχει 9.816 κατοίκους

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
– Κοντογιάννης, Π. Μ., Γεωγραφία της Μικράς Ασίας. Φυσική σύστασις της χώρας,
πολιτική γεωγραφία, φυσικός πλούτος (Αθήναι 1921)
182

– Λουκιανοῦ “Ἀλέξανδρος ἢ Ψευδομάντις”, μτφρ. Ιωάννου Κονδυλάκη ed. A.M.
Harmon, 1925, στο https://www.mikrosapoplous.gr/lucian/alexandros1d.htm
– Συλλογικό έργο, “Εγκυκλοπαίδεια του Ποντιακού Ελληνισμού”, Μαλλιάρης-Παι-
δεία, Θεσ/νίκη, 2007
– Οικουμενικόν Πατριαρχείον, “Μαύρη Βίβλος διωγμών και μαρτυρίων του εν
Τουρκία Ελληνισμού (1914-1918)”, Κωνσταντινούπολις, – 1919, στο https://
anemi.lib.uoc.gr/metadata/3/e/8/metadata-130-0000004.tkl?dtab=m&search_
type=simple&search_hel
– Παπαρρηγόπουλος Κ., “Ιστορία του Ελληνικού Έθνους”, τόμοι 6,7,12 , Κάκτος,
Αθήνα ,1992
– Σολδάτος, Χ., Η εκπαιδευτική και πνευματική κίνηση του ελληνισμού της Μικράς
Ασίας (1800-1922) Α: Η γέννηση και η εξέλιξη των σχολείων, Αθήνα 1989
– Συλλογικό έργο, “Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica” , Αθήνα, 2006
– Συλλογικό έργο, “Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκης”, Αθήνα, χ.χ.
– Λεύκωμα του συλλόγου «Προσφυγική κοινότης Ινεπόλεως» (Αθήνα 1955),
Ιστοσελίδες
https://www.kozanilife.gr/2018/04/11/inepoli-euksinou-pontou-kaplanoglou-stauros/ ;;;;
https://www.pontosnews.gr/646816/taxidi/kastamoni-komninoi-eyxeinos-pontos-kiziridoy/
“Ινέπολη. Περίληψη: Άλλες Ονομασίες. Γεωγραφική Θέση. Ιστορική Περιοχή. Διοικητική
Υπαγωγή IΔΡΥΜA ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. 1.”, στο https://docplayer.gr/43376764-
Inepoli-perilipsi-alles-onomasies-geografiki-thesi-istoriki-periohi-dioikitiki-ypagogi-
idryma-meizonos-ellinismoy-1.html

Υ.Γ. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1.Στο βιβλίο μέσα στις 613 σελίδες παρελαύνουν 50 σπουδαίες πόλεις της Μ. Ασία,του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης γίνεται αναλυτική ομαδική παρουσίαση πόλεων που ο Ελληνικός πληθυσμός εκδιώχθηκε με εκείνο τον άγαρπο τρόπο από την προγονική του γη αιώνων. .

Οι πόλεις που παρουσιάζονται στο βιβλίο και συγγραφείς τους έχουν ω εξής

Α/Α -Αλησμ. πατρίδα – Συγγραφεύς – Σελίδα

———————————————————
1 Άγκυρα – Μαρία Βεϊνόγλου 13
2 Αδριανούπολη – Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 29
3 Αϊβαλί (Κυδωνίες) – Ειρήνη Βεκρή 45
4 Αϊδίνι – Κυριακή Μαθιώτη 59
5 Αλάγια – Γιώργος Νουβέλογλου 71
6 Αλάτσατα – Ειρήνη Θεμελή 81
7 Αμισός – Αντώνης Παυλίδης 89
8 Αργυρούπολη – Κυριάκος Χατζηκυριακίδης 101
9 Αρτάκη – Πέτρος Ποδάρας – Γιάννης Ρίζος 113
10 Αττάλεια – Κωνσταντίνα Σόγια 125
11 Βουρλά – Φώτης Καραλής 135
12 Γκέλβερι (Ν. Καρβάλη) – Καπλάνης Ιωσηφίδης 147
13 Ζιντζίδερε (Φλαβιανά) – Κατερίνα Νικολαΐδου-Ντάναση 161

========================================
14 Ινέπολη – Κασταμονή – Σταύρος Καπλάνογλου 177

==========================================
15 Καισάρεια – Συμεών Κοιμίσογλου 191
16 Καραγάτς (Ν. Ορεστιάδα) – Δ. Κιηγμάς -Γ. Ρυζιώτης 209
17 Καρς – Βλάσης Αγτζίδης 217
18 Κερασούντα – Αλεξάνδρα Περχανίδου 237
19 Κοτύωρα – Μαρία Τοπαλίδου 251
20 Κωνσταντινούπολη – Νικόλαος Ουζούνογλου 263
21 Μαγνησία – Αρχοντία Παπαδοπούλου 271
22 Μάδυτος – Σταύρος Κατζάκης 285

23 Μάκρη-Λιβίσι – Εύα Αχλάδη 297
24 Μαλακοπή – Πάρης Βορεόπουλος 315
25 Ματσούκα – Θεοδόσης Κυριακίδης 331
26 Μερσίνα-Σελεύκεια – Αρχάγγελος Γαβριήλ 343
27 Μουδανιά – Μιλτιάδης Πολυβίου 357
28 Νεβ Σεχίρ (Νεάπολη) – Κώστας Νίγδελης 363
29 Νίγδη-Πόρος-Τύανα – Βάνα Χαραλαμπίδου 379
30 Νίκαια – Νικομήδεια – Επίχαρις Μιχαηλίδου 391
31 Νικόπολη – Νικόλαος Πετρίδης 407
32 Ουσάκ – Μικρασιατικός Σύλλογος Ν. Ευκαρπίας «ΟΥΣΑΚ» 421
33 Πέργαμος – Στρατής Μπαλάσκας 425
34 Προκόπι – Ελένη Γ. Καπετανίδου – Παρασκευή Σαραντίδου 433
35 Ραιδεστός – Θεοφάνης Μαλκίδης 447
36 Σαράντα Εκκλησιές – Ελευθέριος Χατζόπουλος 459
37 Σαφράμπολη (Θεοδωρούπολη) – Πέτρος Τριανταφυλλίδης 473
38 Σινασός – Χρήστος Χατζηιωσήφ 481
39 Σμύρνη – Γιώργος Πουλημένος 491
40 Σπάρτη – Λουκάς Χριστοδούλου 503
41 Σύλλη-Ικόνιο – Τάκης Σαλκιτζόγλου 517
42 Τραπεζούντα – Κυριάκος Χατζηκυριακίδης 529
43 Τρίγλια – Γεράσιμος Αποστολάτος – Βασίλης Σακελλαρίδης 541
44 Τρίπολη Πόντου – Παναγίτσα Ξενιτέλλη 555
45 Τσεσμές – Θοδωρής Κοντάρας 569
46 Φάρασα – Ιορδάνης Παπαδόπουλος 581
47 Φώκαια – Κώστας Χατζηαντωνίου 597

2. Το βιβλίο έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο σε pdf

https://kemipo-neaionia.gr/…/XERIZOMOS_1922_2022_KEMIPO…

3. Περισσοτερες πληροφορίες

© 2022: Έκδοση ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ.

Πατρ. Ιωακείμ 4 – 142 34 Ν. Ιωνία – Αθήνα, Τηλ. 210 27 95 012

Email: [email protected] – www.kemipo-neaionia.gr

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.