«Ενθύμηση Δημάρχου Γιάννη Παγούνη καλού κι αγαθού πολιτικού ανδρός…»του Β. Π. Καραγιάννη

Από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν στο Δήμο Κοζάνης είτε αυτόνομα είτε με τις κατά καιρούς “χωρικές” προσαρτήσεις ουδέποτε άλλη παράταξη (εκτός από το συνδυασμό «Κοζάνη τόπος να ζεις» του κ. Λευτέρη Ιωαννίδη – Sel et poivre = αλάτι και πιπέρι τον ονόμασαν γαλλικά σάιτ λόγω της ασπρόμαυρης κι ελεγχόμενης γενειάδας του) εξέλεξε δήμαρχο, πλην αυτής που συγκέντρωνε στο δεύτερο γύρο των εκλογών -φορές κι από την πρώτη Κυριακή- τις λεγόμενες, κατ’ αδόκιμον σχήμα πολιτικού λόγου, «δημοκρατικές δυνάμεις» λες και οι άλλοι μισοί συμπολίτες αποτελούσαν το …αντιδημοκρατικόν μέτωπον. Ηταν και η εποχή της πολιτικής επιδημίας του πολιτικού λαϊκισμού (΄0χι πως δεν ενδημεί και σήμερα αυτός). Τα ολιγόλογα συνθήματα του αφασιακού, λόγου κυριαρχούσαν. «Ας», «Μνιάμ κι όξου» κ.λπ. Θυμάμαι σε μια εκλογική μάχη και στη συγκέντρωση της πλατείας, ήταν μάλλον τη δεύτερη εκλογή του (1986), μια πανσέληνο σε όλο της το μεγαλείο, η οποία κοιτούσε από το ύψος του καμπαναριού, την εξέδρα με το συνδυασμό, να «μαγεύει» τον ομιλητή δήμαρχο κι εκ νέου υποψήφιον Γ. Παγούνη, («φεγγάρι μάγια μούκανες”) και υπό την επιρροή και έλξη της να τραβάει αυτός ένα λόγο έξω από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα κι αυτοδιοικητική αναγκαιότητα, γεμάτο παιδαγωγικά, ανθρωπιστικά, μεταφυσικά, «φιλοσοφικά» ζητούμενα και δεν έλεγε να σταματήσει. Μετά από χρόνια του το είπα, δεν αρνήθηκε γελώντας τη σεληνιακή έλξη κι επιρροή εκείνης της βραδιάς. Τότε ήταν ή σε άλλη περίπτωση που κήρυξε από εξέδρας πως: «Εδώ θα γίνει Στάλιγκραντ, δεν περνά ο φασισμός». Ποιός φασισμός δηλαδή η άλλη μισή Κοζάνη, αλλά είπαμε, εποχές…

Στο Δημοτικό Συμβούλιο πρόεδρός του ήταν ο Βασίλης Μαρκόπουλος φίλος, συνάδελφος (συνυπήρχαμε στο ίδιο διαμέρισμα ως δικηγόροι για 5 χρόνια επί της οδού Τακιατζήδων 20, πριν έλθω στην ιστορική δι ημάς και την «Παρέμβαση» Χ. Μούκα 1, -35 χρόνια εδώ), και με τη συνηγορία των αείμνηστων εκπροσώπων στο Δημοτικό συμβούλιο, του ΚΚΕ εσωτερικού, Γιάννη Παραπονιάρη και Τάκη Ζουρουφίδη – μύρο το χώμα που τους σκέπασε πρόωρα- ορίστηκα μέλος του Δ.Σ. της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης. Πρόεδρος αυτού ο Δήμαρχος Γ. Πγνς.
Μου το ξεκαθάρισε από την αρχή:

– Ακου να σου πω Βασίλη εγώ δεν ξέρω πολλά από γράμματα, βιβλία κ. λπ. Ανέλαβε εσύ αντιπρόεδρος του ΔΣ και κάνε ό,τι νομίζεις σωστό. Εγώ θα είμαι δίπλα σου αν χρειαστείς κάτι. Ετσι κι έγινε. Εμεινα στη θέση αυτή καιρό ώσπου ν’ αναλάβω για 8 περίπου χρόνια τη διεύθυνση της Βιβλιοθήκης, του ΙΝΒΑ και του σχήματος «Κοζάνη πόλη του βιβλίου», αυτή τη συναρπαστική ιστορία γραμμάτων και βιβλίων, που σύστησε ο πολυετής Δήμαρχος κ. Πάρης Κουκουλόπουλος.

Στη θητεία μου στο ΔΣ της Βιβλιοθήκης μπήκε κάποια στιγμή από διαφόρους πολίτες, θεσμούς κι εξουσίες το ζήτημα να «απογυμνωθεί» το Ιστορικό Αρχείο της Βιβλιοθήκης που ήταν παράρτημα αυτής, μετά τον πόλεμο το σύστησε ο Ν. Π. Δελιαλής, από το αρχειακό υλικό του για να αποτελέσει αυτό την υλική βάση της υπηρεσίας των Γενικών Αρχείων του Κράτους που άνοιγε γραφείο στην Κοζάνη, το οποίο και θα ανήκε απευθείας στο Υπουργείο Παιδείας. Δηλαδή ένα πολύτιμο υλικό θα έφευγε από την ιδιοκτησία του Δήμου και της Βιβλιοθήκης και θα πήγαινε σε υπηρεσία της κεντρικής διοίκησης με ό,τι αυτό θα σήμαινε φυσικά. Θλιβερό συνήθως…

Η τότε διευθύνουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης κ. Στέλλα Κουτσιμάνη – Μαγκλάρα αντέδρασε σφόδρα με υπόμνημα της στο Δ.Σ. Πήγα αλλόφρων στο Δήμαρχο και του είπα τι σχεδιαζόταν σε διάφορα γραφεία…

Αναψε!…

– Απάνω από το σώμα μου θα περάσουν. Ούτε να το σκέφτονται.

Το Αρχείο δεν έφυγε και τα χιλιάδες έγγραφά του αποτελούν σήμερα, όπως πάντα, μέρος από τον πλούτο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης.

Οι μεθοδεύσεις βρήκαν πόρτα από το Δήμαρχο Γιάννη Παγούνη, η μνήμη του οποίου θα ευωδιάζει και γι αυτό…