Εκκλησιολογικός όρος των διαλλαγών προς ενότητα (κεφάλαιο Ζ’)

ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΣΟΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

              I.       “ΔΥΣΠΡΟΣΙΤΟΝ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ”

Η Θεολογία δεν είναι λογομαχία αλλά, με την γενική έννοια του όρου, είναι λόγος περί Πίστεως, Λατρείας και εν Χριστώ ζωής εν τη Εκκλησία του Θεού για τον άνθρωπο, όταν είναι μέλος Χριστού και προχωρά, τουλάχιστον, από την κάθαρση προς τον φωτισμό, για να μην αποκλείσουμε τους μη φωτισμένους και επισημάνουμε ότι είναι αποκλειστικά λόγος εκείνων που “Θεωρούν” όσα ο Κύριος τους αποκαλύπτει μέσα στο απαύγασμα του Ακτίστου Φωτός Του. Είναι επικίνδυνο να ζει κανείς στα πάθη, και την ακαταστασία της ψυχής του να την μεταφέρει στην Εκκλησία, γι’ αυτό:«ου παντός… το περί Θεού φιλοσοφείν, ου παντός» (Γρηγορίου Θεολόγου,PG. 36, 13).Το να ομιλεί κανείς σχετικά με την Πίστη σημαίνει ότι γνωρίζει, τουλάχιστον, καλά στην εξ ακοής Πίστη. Και πάλι αυτό δεν φτάνει· διότι, αν κανείς είναι αμέτοχος της ενυποστάτου Πίστεως δεν μπορεί να διεισδύσει στο βάθος, την αλήθεια των πνευματικών ζητημάτων γι’ αυτό:«δυσθήρατος εστιν ο της αληθείας λόγος» (Μ.Βασιλείου, PG. 31, 200), και «επικίνδυνον εστιν ου μόνον τοίς αγνοούσιν, αλλά και τοίς επισταμένοις το περί πίστεως λαλείν» (Αναστασίου Σιναίτου, PG. 89, 768). ΘΕΟΛΟΓΙΑ εστί το περί Θεού λέγειν, όπερ μέγα.«όρος γάρ εστιν άναντες (απότομως ανηφορικόν) ως αληθώς δυσπρόσιτον η Θεολογία»(Γρηγορίου Νύσσης,PG. 44, 373). Έχοντας συνείδηση περί αυτού ενώ ξεχώρισα την θέση μου εξ αρχής με την αποτείχιση από την αίρεση που εισήγαγε θεσμικά η διοίκηση της Εκκλησίας με την ψευδοσύνοδο του Κολυμβαρίου δεν θέλησα να ηγηθώ του αγώνος εκτός Μονής, ούτε βγήκα σε περιοδείες αλλά έμεινα με την Χάριν του Θεού στην λειτουργική μου βάση και γράφω περισσότερο αμυνόμενος, διότι μέχρι τώρα η Μητρόπολις Φλωρίνης ήθελε να με παρουσιάσει ότι κάνω σχίσμα, συνεπώς, έπρεπε να απαντώ, διότι ποτέ δεν δέχτηκα ότι είμαι εκτός Εκκλησία.

II.       Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΟΙ ΤΡΙΚΑΜΗΝΙΚΟΙ ΑΔΙΚΩΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΕΚΘΕΤΟΥΜΕ

Και ενώ βγήκαμε ορισμένοι πατέρες στον αγώνα της αποτείχισεως στερούμενοι όχι μόνο αποδοχών αλλά και των μοναστηριών μας, στα οποία είμαστε οι κτήτορες, και διωκόμενοι παντοιοτρόπως παρουσιάζονται τώρα, ορισμένοι λαϊκοί που ισχυρίζονται ότι διδάσκουμε οικουμενιστική Εκκλησιολογία, διότι δεν συνευδοκούμε στην κρίση τους να θέτουν εκτός Εκκλησίας τους Χριστιανούς που ακολουθούν το Πάτριο εορτολόγιο. Σαφώς, πρόκειται για την ομάδα των προσώπων του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά που ο αγώνας της αποτείχισης γι αυτούς, στην πραγματικότητα, δεν τους κόστισε και τίποτε, διότι δεν στερήθηκαν και κάτι, αν μάλιστα, δεν ήταν και μια εκτονωτική ψυχαγωγία -γηπεδικού τύπου- που βγάζουν όλο το μένος τους εναντίον αδελφών, τάχα για αγώνα εναντίον της αιρέσεως, που και αυτό δεν γνωρίζω αν ισχύει, διότι καθώς έχω υπόψιν μου για το εκκλησιαστικό θέμα της Λάρισας ξεκίνησαν την αποτείχισή τους νωρίτερα. Και είναι να θαυμάζει κανείς για το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, αν δεν προσέξει να κρατήσει τον φόβο του Θεού στην ψυχή του και λίγο το γνώθι σ’ αυτόν! Και, βέβαια, δεν θα έγραφα τίποτα σχετικά, αν δεν μου απέδιδαν “μιὰ νέα αἱρετική-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ἐκκλησιολογία” με άρθο της Τετάρτης 26/5/2019 με το να γίνουν οι “αλάνθαστοι” και αυτόκλητοι κριτές και να μας “θέτουν” όλους εκτός Εκκλησίας, επειδή θέλουμε και κρατούμε την εκκλησιαστική Παράδοση στο θέμα του ημερολογίου και ακολουθούμε το πάτριο εορτολόγιο, εφόσον διαπιστώνουμε ότι το η αλλαγή του εορτολογίου προξένησε την διαίρεση στην Εκκλησία της Ελλάδος και έγινε με σκοπιμότητα την σταδιακή εισαγωγή της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού στην μάνδρα του Χριστού!

           III.       Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ  

Ποιά είναι η κατηγορία που μας αποδίδουν; “ἀνακατεύει σχίσμα καὶ αἵρεση· στὴν ὁποία ἐκκλησιολογία δηλ. χωροῦν σχισματικοί, αἱρετικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι”. Πάντοτε, με την Χάριν του Θεού, ήμουν κατά των αιρέσεων, γι’ αυτό και είχα ορισθεί ενταταλμένος της Μητροπόλεως Φλωρίνης για θέματα αιρέσεως και παραθρησκείας. Όταν σταμάτησα να είμαι ο εντεταλμένος το έκανα, διότι εκεί στις πανορθόδοξες συνάξεις που γίνονταν, του Παπικούς δεν τους θεωρούσαν αιρετικούς, και γενικά ασχολούμασταν μόνο με τους Πεντηκοστιανούς και τις Σέκτες. Έτσι, κατενόησα ότι χάνω τον καιρό μου ανάμεσά τους, και για να μην δημιουργώ πρόβλημα στον τότε επίσκοπό μας Φλωρίνης Θεόκλητο παραιτήθηκα, διότι έβλεπα ότι ήταν άλλης νοοτροπίας. Τουλάχιστον, τα τρία αυτά έτη της αποτείχισεως, όμως, δεν έκανα τίποτε άλλο από το να ξεχωρίζω την αίρεση από την Ορθοδοξία, γι’ αυτόν άλλωστε τον λόγο έκανα την ορθόδοξη αποτείχιση σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας και όχι απλώς διακοπή μνημονεύσεως. Όταν, εκείνο, το απόγευμα προ της ημερίδας του Ωραιοκάστρου βρέθηκα στην οικία του π. Θεοδώρου Ζήση το απαίτησαν οι Αγιορείτες που τώρα δεν με χρειάζονται γι’ αυτό και κάνουν ημερίδες μόνοι τους στην Πτολεμαΐδα, και δεν καλούν ούτε τον π. Ιγνάτιο ούτε την ταπεινότητά μου. Αν, τότε όμως, δεν είχα παρέμβει η αποτείχιση δεν θα είχε τον Ορθόδοξο χαρακτήρα της, και τα πράγματα θα ήταν πολύ άσχημα. Αν, έπειτα, από όσα διαδραματίσθηκαν στο κελλί του Γέροντος Γαβριήλ, άφηνα κάποια πράγματα χωρίς να ξεχωρίσω την θέσιν μου θα ήμουν ζευγμένος στο άρμα των αποφάσεων τους και της άρνησης της αγιότητος και όχι μόνο της αγιοκατάταξης του Γέροντος Παϊσίου. Αλλά για κάθε τι, θα έπρεπε να τους ερωτώ ενώ οι ίδιοι δεν με ρωτούσαν ποτέ και μόνοι τους κανόνιζαν για Σερβία και Ρουμανία τις σχετικές συνεννοήσεις και τα θέματα της αποτείχισης. Και γνωρίζουν πολύ καλώς οι Τρικαμηνικοί ότι δεν χαρίζομαι σε πρόσωπα, συνεπώς, δεν έχω την εύνοια των παραπάνω προσώπων, διότι διαφωνώ σε κάποια βασικά σημεία στρατηγικής αλλά και θεώρησης, τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά και, μάλιστα, προκύπτουν κάθε φορά και νέα, που ενώ προσπαθώ να τους πλησιάσω φεύγω ολοένα και μακρύτερα, διότι ακούω την μία φορά ότι το Μεσονυκτικό της Κυριακής δεν έχει σωστή τριαδολογική θεολογία, επειδή συγκεκριμένα λέει για: Νου, Λόγο και Πνεύμα για τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα αντίστοιχα. Την άλλη ακούω να αμφισβητείται η πατρότητα των 150 κεφαλαίων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπου και εκεί γίνεται λόγος πάλι για νου, λόγο και Πνεύμα και σε λίγο θα αμφισβητηθεί, εν προκειμένω, και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομοληγιτής που και ο ίδιος μιλά γι’ αυτά. Έτσι όταν ομιλώ για αυτά και μετά έχω ταραχή αποφεύγω τους εν λόγω Πατέρες μέχρι να διαπιστώσω ότι αλλάζει κάτι, διότι καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Όσο, λοιπόν, και αν τους αγαπώ όλους, και εσάς, μολονότι, κινήστε πάντοτε με κακία εναντίον μου, δεν θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε αν δεν αλλάξετε νοοτροπία. Διαφωνώ, συνεπώς, και με τρεις ομάδες προσώπων και δεν έχουν κανένα λόγο να με στηρίξουν. Δεν πειράζει, διότι τελικά με στηρίζει ο Θεός, επειδή λέω την αλήθεια. Δεν προβληματίζεστε όμως καθόλου ,γιατί δεν προχωρά καθόλου η αποτείχιση; Μόνο οι μητροπολίτες σφάλλουν; Με αυτό το ήθος που πηγαίνουμε; Επομένως, αν, όπως ισχυρίζεται ο ανώνυμος αρθρογράφος, ίσως ο Παναγιώτης Σημάτης ότι, “Εἶναι αὐτὴ ἡ ἐκκλησιολογία ποὺ
α) ἐν μέρει δέχονται οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες,
β) γιὰ τὴν ὁποία σωπαίνουν οἱ Θεσσαλονικεῖς πατέρες (ποὺ ἀρνοῦνται συμφεροντολογικὰ νὰ πάρουν θέση) καὶ γ) γιὰ τὴν ὁποία ἀγάλλονται οἱ Γ.Ο.Χ. ποὺ ἀπέκτησαν ἀποκλειστικὸ διδάσκαλο δογματολόγο γιὰ τὰ ἱστολόγιά τους”, εφόσον είναι σωστή και δεν μπορούν να βρουν κάτι αιρετικό, τότε γιατί να την απορρίψουν; Αν πάλι σφάλλω εκκλησιολογικά, ας μας υποδείξουν, όχι με γενικότητες αλλά κατά κεφάλαιο και παράγραφο, ποιό είναι το αιρετικό, το οποίο γράφω και πού σφάλλω;

             IV.       ΠΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΝΑΚΑΤΕΥΩ: ΣΧΙΣΜΑ – ΑΙΡΕΣΗ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Στο:http://paterikiparadosi.blogspot.com/…/ο ανώνυμος αρθογράφος – σχολιστής δεν μας υποδεικνύει σε ποιό κεφάλαιο και σε ποιά παράγραφο συγχέουμε την Ορθοδοξία με το σχίσμα και την αίρεση! Γράφει: “ἀνακατεύει σχίσμα καὶ αἵρεση· στὴν ὁποία ἐκκλησιολογία δηλ. χωροῦν σχισματικοί, αἱρετικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι” Πού όμως γίνεται αυτό δεν το σημειώνει! Επομένως, υπάρχει δόλος και πονηρία. Ορίστε, λοιπόν, τι κάνει. Επειδή έχει πρόβλημα ο ίδιος με την παράγραφο § Ⅰ. του ΣΤ’ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ που επιγράφεται: “Η ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΟΣΟΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ” και συγκεκριμένα στο κείμενο: ”Εφόσον προσδιορίσαμε ότι η Εκκλησία, στα έσχατα τουλάχιστον, είναι πλέον η μαγιά, το λήμμα εκείνο, που μολονότι είναι διασκορπισμένο σε πρόσωπα, ομάδες, συνάξεις, εκκλησιαστικές κοινότητες ως ενορίες ή επισκοπές και όπου αλλού υπάρχει όντως Ορθοδοξία, στο παλαιό και στο νέο ημερολόγιο, ως σύνολο των πιστών κληρικών και λαϊκών, και αποτελεί το σώμα του Χριστού, επειδή είναι συνδεδεμένο με την κεφαλή του, κρατώντας με την ομολογία την αποκαλυφθείσα Πίστη, η οποία είναι αυτή που πρωτίστως μας προσδιορίζει εκκλησιαστικά, ερχόμαστε τώρα να δούμε τί είναι ο Οικουμενισμός μέσα στην Εκκλησία” , και πιο ειδικά, αυτό που τον ενοχλεί είναι η φράση: “στο παλαιό και στο νέοημερολόγιο…”, διότι διαφορετικά και οι ίδιοι είναι “σχισματικοί” έτσι, τουλάχιστον, μας θεωρούν οι Οικουμενιστές και όσοι τους ακολουθούν πιστά, γι’ αυτό:

          V.       ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΟΥΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ Ⅷ ΤΟΥ Ε’ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΧΤΥΠΟΥΝ ΣΤΗΝ ΣΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤ’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ!

Όταν κανείς δεν μπορεί να χτυπήσει κάτι, που είναι θεολογικά ορθό, επειδή παρουσιάζονται στην συνάφειά του τα νοήματα, τα οποία εκθέτουμε και όχι ξεκομμένα, ψάχνει να βρει τον τρόπο να το κάνει στην συνέχεια αλλού. εκεί που θα μπορέσει! Γυρεύει, όμως, την αφορμή, διότι δεν προσέχει τα γραφόμενα ως προς τα νοήματά τους αλλά τον ενδιαφέρει να πλήξει το κύρος του συγγραφέως και, μάλιστα, να τον εξουθενώσει και να τον αχρηστεύσει επικοινωνιακά, διότι δεν εξυπηρετεί τις επιδιώξεις και τις σκοπιμότητές του. Αυτά, τώρα, γίνονται από εκκλησιαστικά πρόσωπα που βγήκαν και στην αποτείχιση! Και δεν έχει ευθύνη καθόλου ούτε ο Γέροντάς τους ούτε όλοι αυτοί που συνεργάζονται μαζί τους; Μάλιστα, ο σκοπός σύμφωνα με αυτούς -που είναι και παπικό μοντέλο θεώρησης- αγιάζει τα μέσα δείχνει κακεντρέχεια! Κατά τα άλλα κρατούμε Ορθοδοξία. Λοιπόν, τί θα μπορούσαν να βρουν στην παράγραφο: § Ⅷ του Ε’ Κεφαλαίου; Παραθέτω το κείμενο, παρακάτω, για τους αναγνώστες και παρακαλώ, αλλά και προκαλώ όσους δεν έχουν καλή προαίρεση, να μου υποδείξουν, ποιό είναι το σημείο που συγχέω την αίρεση, το σχίσμα και την Ορθοδοξία σε ότι είχα γράψει στο Ε’ κεφάλαιο και την παράγραφο Ⅷ. Ορίστε τι είχα γράψει τότε στην συγκεκριμένη παράγραφο:

§ VIII. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ ΟΤΑΝ ΚΡΑΤΕΙΤΑΙ Η ΠΙΣΤΙΣ

“Επομένως, α. η γεωγραφική θέση των κατά τόπους Εκκλησιών στην Ευρώπη, Αφρική, Ασία, Αμερική, Αυστραλία, β. η ιδιαίτερη κατανομή τους ως διοικητικών θεσμών στην Ορθόδοξη Εκκλησία πρεσβυγενή και νεώτερα Πατριαρχεία ή Αρχιεπισκοπές, Μητροπόλεις, κ.ο.κ επισκοπές, ενορίες, ιερές μονές που αποτελούν τα διοικητικά μέρη της και γ. η διασπορά εκκλησιαστικών κοινοτήτων, συνάξεων ή και μεμονωμένων ακόμη προσώπων λόγω του χωρισμού σε παλαιό και νέο εορτολόγιο, καθώς και με την αποτείχιση λόγω Οικουμενισμού και παρεισφρήσεως εκκλησιολογικής αιρέσεως με την Σύνοδο του Κολυμβαρίου, σαφώς δεν διαιρεί την Εκκλησία, εφόσον μένουν εν τη Εκκλησία κρατώντας το κάθε μέρος ή μέλος αυτής απαρασάλευτα τον Κανόνα της Αληθείας, όχι προσχηματικά αλλά πραγματικά και ουσιαστικά, δια της ομολογίας και της υπερασπίσεως της Ορθοδόξου διαχρονικής και καθολικής Πίστεως και έτσι τελούν ή συμμετέχουν στα Μυστήρια εκφράζοντας την στις Συνάξεις με προεστούς που ως κληρικοί έχουν με κανονική χειροτονία και αποστολική διαδοχή”!

             VI.       ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΠΟΝΗΡΙΑΣ ΤΟΥΣ   

Επειδή θα κρίνονταν ως ανορθόδοξοι από τους αναγνώστες τους, και για να μην εκτεθούν σιωπούν στο παραπάνω κείμενο, διότι, τί έχουν να αντιτείνουν θεολογικά; Και, όπως ο πάνθηρας ενεδρεύει ορμούν εκεί που δεν υπάρχει η συνολική συνάφεια, στο συμπέρασμα του κειμένου, που τοποθετείται εισαγωγικά στο επόμενο κεφάλαιο. Εκεί τους “παίρνει” κάπως να χιμήξουν. Στο σημείο που χτυπούν όμως, λησμονούν ή μάλλον σκοπίμως παραβλέπουν, ότι είναι εισαγωγικό και συνδέει τα δύο κεφάλαια και, βέβαια, υπενθυμίζει τον αναγνώστη, ότι η Εκκλησία είναι όλοι όσοι κρατούν την Πίστη στο παλαιό και το νέο ημερολόγιο, και αυτό είναι που τους ενοχλεί, όχι μόνο η θέση πάνω στην οποία χτίζεται η Εκκλησιολογία που παρουσιάζω αλλά και η στρατηγική, ώστε να ενωθούμε σε αυτή την βάση. Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η βάσις αυτή είναι ισχυρό θεμέλιο και δύναται επ’ αυτού να υπάρξει ενότητα. Ενότητα για τους Τρικαμηνικούς όμως, σημαίνει αναίρεση όλης τους της προσπάθειας, αφού σκύλιασαν να βγάλουν σχισματοαιρετικούς τους παλαιοημερολογίτες. Υπήρχε περίπτωση να δεχτούν κάτι τέτοιο; Θα προτιμούσαν να κατέλθουν στην κόλαση, στον Άδη, παρά να ενωθούν το νέο με το Πάτριο εορτολόγιο!

          VII.       ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΩ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟΛΗΨΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ

Γνωρίζουμε όλοι, πολύ καλά, ότι το θέμα του ημερολογίου δεν είναι ζήτημα δογματικό. Όμως, ο λόγος για τον οποίο άλλαξε το ημερολόγιο αφορά θέμα πρωτίστως εκκλησιολογικό. Αφού, διέσπασε την λειτουργική ενότητα στο χριστεπώνυμο πλήρωμα αυτή, οπωσδήποτε, πρέπει να αποκατασταθεί, αν αληθινά πιστεύουμε ότι είμαστε Σώμα Χριστού. Όταν κάποιος πραγματικά πονά για την Εκκλησία δεν κυνηγά μόνο την αίρεση αλλά αγωνίζεται και για την ενότητα στο Σώμα του Χριστού. Τα δύο, μαζί μας κάνουν γνησίους μαθητές του Χριστού. Τα υπόλοιπα είναι φτηνές δικαιολογίες. Όπως, έχει καθένας μας την υποχρέωση να κρατήσει την Πίστη, έχει την υποχρέωση να κρατά, και την ενότητα. Δεν είναι δυνατόν να λέμε στους παλαιοημερολογίτες ότι ανάγουν σε δογματικό ζήτημα το ημερολόγιο, και να το ανάγουν οι ίδιοι οι νεοημερολογίτες σε δόγμα, λέγοντας γι’ αυτούς, ότι δεν είναι στην Εκκλησία του Χριστού. Αν, όμως δεν είναι ετερόδοξοι, σαφώς, είναι ομόδοξοι. Γνωρίζετε, πολύ καλά, ότι η αντιμετώπισης του προσώπου μου στο παλαιό δεν υπήρξε και τόσο καλή από άτομα, που εκδήλωσαν και εκδηλώνουν όχι μόνο επιφυλακτικότητα και καχυποψία αλλά και έναν εριστικό τρόπο, ο οποίος εκφράζει ορισμένους συγκεκριμένους πυρήνες εντός των Γ.Ο.Χ. Θα πρέπει να ισχυρίζομαι γι’ αυτούς ότι δεν είναι στην Εκκλησία; Αυτό, δεν μπορώ να το ισχυρισθώ, ούτε για τους Ματθαιϊκούς που δεν αναγνωρίζουν έγκυρα μυστήρια στο νέο ημερολόγιο. Αυτό, όμως είναι μία πλάνη και όχι αίρεσις! Όπως πλάνη είναι και η δική σας θεώρηση, να μην τους αναγνωρίζεται ως την Εκκλησία του Χριστού και μόνιμα να τους επιτίθεσθε με τον πιο άσχημο τρόπο. Όταν, κάποιους συνέχεια τους λέει κανείς κατηγορώντας τους, ότι δεν είναι Εκκλησία, τί θα του πουν αυτοί, θα αναγνωρίσουν ότι είναι στην Εκκλησία; Αν, όμως δεν είναι αίρεσις, διότι, το μόνο για το οποίο δεν μπορείτε να κατηγορείτε τους παλαιοημερολογίτες είναι ότι έχουν κάποια αίρεση ή να τους πείτε ότι είναι Οικουμενιστές, γι’ αυτό και αποτελούν Σώμα Χριστού ενώ οι νεοημερολογίτες που δεν διέκοψαν κοινωνία σαφώς είναι μολυσμένοι από την αίρεση και αυτό το γνωρίζουμε όλοι, πώς αρνείστε ότι είναι στην Εκκλησία;

VIII.       Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΤΡΟΠΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ  

Όμως, το θέμα έχει και δογματική προοπτική, αφού η αλλαγή του ημερολογίου έγινε με σκοπιμότητα την ένωση με τους Φράγκους και Παπικούς. Και μόνο αυτό, θα πρέπει να είχε ανακαλέσει στην τάξη την διοικούσα Εκκλησία στο νέο ημερολόγιο και να καταδικάσει όχι μόνο τον Οικουμενισμό αλλά και να επιστρέψει στο Πάτριο εορτολόγιο, διότι το ένα έγινε προϋπόθεσις του άλλου. Μήπως, σφάλουμε σ’ αυτό; Ισχυρίζεστε ότι το εορτολογικό δεν είναι σωτηριολογικό. Σαφώς, και δεν είναι θέμα σωτηρίας, όμως είναι θέμα Παραδόσεως και υπακοής στην επί τόσους αιώνες λειτουργική πράξη της Εκκλησίας, την οποία σεβάστηκαν οικουμενικές, τοπικές και πανορθόδοξες σύνοδοι, άγιοι και εκατομμύρια πιστών. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι τον 16ο αιώνα, που έγινε και προβλήθηκε το Γρηγοριανό ημερολόγιο με όλες τις αλλαγές, που έφερνε στο εορτολόγιο της Εκκλησίας, τρεις διαδοχικές Πανορθόδοξες Σύνοδοι καταδίκασαν αυτήν την αλλαγή και, μάλιστα, με αναθέματα. Πατέρες δε της εποχής εκείνης ονόμασαν την αλλαγή αυτή νεοφανή αίρεση και παγκόσμιο σκάνδαλο, επομένως, οι άγιοι αξιολόγησαν το γεγονός. Μπορείτε, ίσως, να ισχυρισθείτε ότι οι παλαιοημερολογίτες έχουν φανατισμό. Όντως, επειδή δεν υπήρξε σημαντική κατήχηση, ίσως κατά περιπτώσεις προσώπων να έχουν σημειωθεί ακρότητες, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν Ορθοδοξία και ότι δεν ανήκουν στην Εκκλησία του Χριστού.

             IX.       ΟΥΤΕ ΣΧΗΣΜΑΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ

Πολλοί εκ του νέου ημερολογίου ισχυρίζονται όμως, ότι αποτελούν ξεκάθαρα σχίσμα. Ούτε αυτό ισχύει! Αν υπάρχουν γεγονότα που δημιουργήθηκαν από σκοπιμότητα και έγιναν αυτά αιτία να υπάρξει διάσπαση, όπως στην περίπτωση του 1924 που η Εκκλησία της Ελλάδος με την αλλαγή του ημερολογίου ξεκόπηκε από την Εκκλησιαστική Παράδοση, το σύνολο σχεδόν της διοίκησης της Εκκλησίας της Ελλάδος, γι’ αυτό αντιδρώντας ορισμένα μέλη της Συνόδου αυτής έμειναν στην Αγία Παράδοση, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά! Θα ισχυρισθείτε ότι η αιτία της απόσπασης της από την Παράδοση δεν αφορά αλλοτρίωσιν περί την Πίστιν οι αλλαγές όμως εις την Παράδοσιν της Εκκλησίας επάγουν, τελικά, αλλοτρίωσιν περί την Πίστιν! Και αυτό το γνωρίζουμε καλά, διότι το είδαμε να επαληθεύεται στο Κολυμβάρι. Δεν βαρύνει η ευθύνη, κυρίως, αυτούς που ξεχώρισαν την θέσιν τους για την εορτολογική καινοτομία αλλά τα μέλη της Συνόδου που αποστάτησαν από την λειτουργική ενότητα της Ιεράς παραδόσεως. Αν, μάλιστα, το εγχείρημα της αποστασίας από την λειτουργική ενότητα έγινε όχι απλώς με συνέργεα της πολιτείας αλλά, διότι αυτή κίνησε τα νήματα με σκοπιμότητα, πολλώ μάλλον δια εντολών της Μασονίας και επιπλέον, όταν αυτό αποσκοπούσε στην επίτευξιν εδραιώσεως του Οικουμενισμού, τότε τα πράγματα φανερά δείχνουν ότι οι χριστιανικές κοινότητες που αποσχίστηκαν από την συνολική διοίκηση έκαναν σχίσμα επαινετό, προκειμένου να κρατήσουν την Αγία Παράδοση, δια της οποίας κρατούν και την Ορθόδοξο Πίστη απαρασάλευτον. Διότι η εορτολογική αλλαγή σκοπό είχε την ένωση με τους ετεροδόξους, μάλιστα, με τους Λατίνους των οποίων η κακοδοξία είναι καταδικαστέα.

                X.       ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ   

Ποιά είναι τα στοιχεία που μας συνδέουν με την κεφαλή της Εκκλησίας τον Κύριο μας Ιησού Χριστό για να αποτελούμε το Σώμα του Χριστού, συνεπώς, την Εκκλησία Του;

1. Η Πίστις (ταυτότητα της καθολικής Πίστεως)
2. το Βάπτισμα
3. Η Θεία Ευχαριστία.

Εννοείται, ότι πρέπει να υπάρχει και Αποστολική Διαδοχή και κανονικές χειροτονίες. Εφόσον, υπάρχουν οι προϋποθέσεις αυτές, κατά κανόνα στους επισκόπους του Πατρίου εορτολογίου δεν ψάχνουμε να βρούμε, αν είναι στην Εκκλησία! Τα υπόλοιπα, και, αν ακόμη υπάρχουν κάποιες υπερβάσεις κανονικής φύσεως, μπορούν με εκκλησιαστικό συνοδικό τρόπο να διορθωθούν, εφόσον υπάρχει καλή θέληση για την ενότητα των αληθινά ορθοδόξων. Άραγε, πως θα νιώθατε, αν ήσασταν ιερείς και βρισκόσασταν μπροστά στην Ιερά Πρόθεση και θα ψάχνατε να βρείτε ποιούς πρέπει να μνημονεύσετε; Και δεν εννοώ μόνο ποιούς λαϊκούς αλλά και κληρικούς να μνημονεύσετε. Εκεί, θα συνειδητοποιούσατε, ότι αιρετικός ο ένας, σχισματικός ο άλλος, μήπως τελικά, δεν υπάρχει κανένας να μνημονεύσουμε, και μόνο εσείς, είστε η Εκκλησία του Χριστού;

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.