Αρχιμανδρίτη Παϊσίου Παπαδόπουλου
Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Φιλώτα
“τοὺς ἐσκορπισμένους ἐπισυνάγαγε, τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε, καὶ σύναψον τῇ Ἁγίᾳ σου Καθολικῇ, καὶ Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ” ( Ευχή του Μεγάλου Βασιλείου).
Η Εκκλησία είναι η Θεοκοινωνία μας με τον Θεό Πατέρα δια του Υιού Του που ενηνθρώπησε εν Αγίω Πνεύματι που μας οδηγεί εις πάσαν την Αλήθειαν!
Έχοντας την αναφορά στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό προσωπικά και ως μέλη του Σώματος Του, ομολογώντας την αυτή Ορθόδοξη Πίστη και έχοντας το ένα και το αυτό άγιο Βάπτισμα, ορθοδόξως τελούμενο δια τριών καταδύσεων από κανονικά χειροτονημένο ιερέα με Αποστολική Διαδοχή είμαστε στην Εκκλησία.
Η μία Εκκλησία δεν είναι μόνο ξεχωρισμένη ως Σώμα Χριστού από θρησκείες και αιρέσεις αλλά είναι και ενωμένη με την Εκκλησία των πρωτοτόκων εν ουρανοίς, δηλαδή με όλα τα τάγματα των Αγίων και των Αγγέλων και με όλους εκείνους που πίστευσαν πριν από εμάς και έγιναν πλέον μέλη της θριαμβεύουσας Εκκλησίας, αφού κράτησαν επί της γης την ευσέβεια με την ομολογία της Πίστεως και την κοινωνία τους με τον Χριστό δια των Αγίων Μυστηρίων. Αυτός ο νέος καρπός, αυτά τα πρωτόλεια, είναι ο νέος σίτος των δικαίων και των Αγίων κάθε εποχής σε κάθε νέα πνευματική συγκομιδή. Με το πρώτο κήρυγμα που έκανε ο απόστολος Παύλος ήδη έδρεψε τρεις χιλιάδες ψυχές από τον άγρό του λαού του Θεού, και την δεύτερη μέρα δύο χιλιάδες ψυχές, που πίστεψαν στο θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού. Έτσι κάθε Απόστολος και οι διάδοχοι των Αποστόλων σε κάθε εποχή εργαζόμενοι αποθηκεύουν κάθε φορά
στις αποθήκες του πνευματικού κόσμου, στα ουράνια σκηνώματα της Βασιλείας του Θεού σεσωσμένους. Η Εκκλησία επομένως, είναι ενωμένη ή πιο σωστά μία, και ως θριαμβεύουσα και ως στρατευομένη. Και βέβαια, δεν νοείται η στρατευομένη να μην ακολουθεί την Πίστη ως δογματική διδασκαλία και την εκκλησιαστική Παράδοση ως τρόπο, με τον οποίο τα θεούμενα πρόσωπα έφτασαν στον αγιασμό, και έτσι, κληρονόμησανν την Βασιλεία του Θεού.
Και η στρατευομένη όμως Εκκλησία είναι
ενωμένη επί της γης σε επίπεδο:
▪ Εκκλησιαστικής κοινότητος
▪ Τοπικής Εκκλησίας
▪ Οικουμενικής (καθολικής) Εκκλησίας.
Οι πιστοί κάθε εκκλησιαστικής κοινότητος έχοντας την αυτή Πίστη και το αυτό Βάπτισμα και έχοντας την αναφορά τους στον Κύριο δια της Πίστεως που εκφράζεται μέσω Ευχαριαστιακής Συνάξεως με τον προεστώτα τους είναι ενωμένοι και έχουν κοινωνία μεταξύ τους μέσα στην εκκλησιαστική τους κοινότητα (ενορία, μονή, σκήτη).
Κάθε ευχαριστιακή κοινότητα κοινωνώντας δια των πρεσβυτέρων τους με τον τοπικό επίσκοπό τους και τους πρεσβυτέρους άλλων εκκλησιαστικών συνάξεων της αυτής Ορθόδοξης ομολογίας κοινωνούν επίσης και μεταξύ τους μέσα στην ίδια τοπική Εκκλησία.
Κοινώντας πάλι, ο κάθε Ορθόδοξος και κανονικός επίσκοπος, ο ένας με τον άλλο και όλοι μεταξύ τους έχουν Κοινωνία με την Πίστη της καθολικής Εκκλησίας σε όλη την Οικουμένη, όπου υπάρχουν Εκκλησιαστικές κοινότητες με οποιαδήποτε μορφή (ενορία, μονή, σκήτη, αδελφότητα ), όταν όμως κάποιος από αυτούς, στον οποίο
επίσκοπο ή ο Αρχιεπίσκοπο ή ο Πατριάρχη που έχουν την αναφορά τους δεν εκπέσει εξοκέλλοντας στην Πίστη.
Η κοινωνία των πιστών, λαϊκών και κληρικών κάθε βαθμού και οποιουδήποτε οφφικίου λοιπόν, είναι πρώτα κοινωνία Πίστεως, η οποία εκφράζεται ευχαριστιακά, δηλαδή ως κοινωνία κατά την Θεία Ευχαριστία. Γι’ αυτό διακόπτουμε την μνημόνευση του ονόματος του επισκόπου – μητροπολίτη, όταν είτε ο ίδιος κηρύσσει αίρεση, είτε κοινωνεί με όποιον κηρύσσει αίρεση, όπως στην περίπτωση των Οικουμενιστών και πιο ειδικά του αιρεσιάρχη πατριάρχη Βαρθολομαίου . Η αίρεση εν προκειμένω δεν είναι ο Παπισμός ή μόνο ο Παπισμός. Η αίρεση εδώ είναι ο Οικουμενισμός του Κων/πόλεως που θέλει να ενώσει τον Παπισμό, Προτεσταντισμό, Μονοφυσιτισμό…και άλλες αιρέσεις με την Ορθοδοξία, χωρίς δογματική διόρθωση των κακοδοξιών τους από τις συγκεκριμένες ετερόδοξες ομολογίες και χωρίς να δηλώσουν μετάνοια, χωρίς να χρισθούν και χωρίς να κάνουν ορθόδοξη ομολογία Πίστεως. Το πιο σοβαρό όμως ποιο είναι; Δεν απλώς η συνένωση όλων των αιρέσεων σε μία Παναίρεση, όπως την ονόμασε ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Το τραγικό με τον Οικουμενισμό είναι ότι ανατρέπει όλο το έργο της Θείας Οικονομίας. Διότι, όταν λέει ότι όλες οι θρησκείες είναι παράλληλοι οδοί σωτηρίας, τότε έχει εξοβελιστεί το απολυτρωτικό έργο του Θεανθρώπου. Και διερωτάται κανείς, όταν λειτουργούν αυτοί οι επίσκοποι που κηρύττουν αυτά εκφράζουν άλλη θεολογία από αυτήν του έργου της Θείας Οικονομίας; Μα, όλη η Θεία Λειτουργία είναι και ονομάζεται Αγία Αναφορά, διότι χάριν και Χάριτι του απολυτρωτικού έργου της Θείας Οικονομίας σωζόμαστε! Διότι, αν μπορούσε ο άνθρωπος να σωθεί χωρίς τον Ιησού Χριστό, τότε γιατί έγινε η ενανθρώπησις του Υιού και Λόγου; Και, αν υποθέσουμε -ρητορικό είναι το ερώτημα- ότι ήταν δυνατόν να γίνει ένωσις σε μια τέτοια αιρετική θεώρηση, τότε τί γίνεται; Έχουν αυτοί (οι ετερόδοξοι, οι Οικουμενιστές και οι συνοδοιπόροι τους επίσκοποι, οι οποίοι δικαιολογούν όλα αυτά ως διπλωματία) κοινωνία με την θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία, στην οποία βρίσκονται ήδη οι Άγιοι Πατέρες, που πολέμησαν μια ολόκληρη ζωή τις αιρέσεις των ετεροδόξων που ακολουθούν εσχάτως οι επίσκοποι της μεραπατερικής “θεολογίας” ; Πώς συμβιβάζεται αυτό; Σε αυτή την περίπτωση είναι «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι» καί «μή μεταίρoντες ὅρια, ἅ οἱ πατέρες ἔθεντο»; Βλέπετε; Επομένωσ είναι άτοπο!
Σε αυτή την συνάφεια ισχύει αυτό που έγραψε ως σχόλιο εν Χριστώ αδελφός στο προηγούμενο δημοσίευμα με τίτλο: “Σε ποιά Εκκλησία ανήκεις Εσύ;” επισημαίνοντας: “Πράγματι εάν ένας επίσκοπος κηρύξει Αίρεση μέχρι να καταδικαστεί υπό Συνόδου έχει την Ιερατική Χάρη, αλλά σε προσωπικό επίπεδο έχει εκπέσει, ως ψυχή, από την Εκκλησία μέχρι να μεταννοήσει. Άλλωστε και ο 15ος Κανόνας της ΑΒ΄ Συνόδου τους μη καταδικασμένους εισέτι υπό Συνόδου Επισκόπους, αλλά αιρετικούς στο φρόνημα, καλεί Ψευδεπισκόπους και οχι Αιρετίζοντες όπως σεις κ. Κερμενιώτη και η πνευματική ομάδα που ανήκετε, τους αποκαλείτε. Δεν υπάρχουν Αιρετίζοντες Επίσκοποι, υπάρχουν Ορθόδοξοι και Αιρετικοί, τους δε αιρετικούς επισκόπους διακρίνουμε σε καταδικασμένους και μη καταδικασμένους. Και οι μη καταδικασμένοι αιρετικοί επίσκοποι είναι, εφόσον έχουν αιρετικά φρονήματα η ακολουθούν τους έχοντες αιρετικά φρονήματα και μάλιστα με θεσμικό τρόπο μετά από Πανορθόδοξη Σύνοδο, είναι οι μεν αιρετικοί, οι δε πνευματικοί συνοδοιπόροι των αιρετικών με ολες τις πνευματικές ευθύνες των επιλογών τους. Στο Κανονικό δικαιο της Εκκλησίας ο όρος Αιρετίζων Επίσκοπος δεν υπάρχει και στην Εκκλησιαστική υμνολογία, οπου συναντάται σπανίως, έχει την έννοια του Αιρετικού”.
Γι’ αυτό -υπογραμμίζω- συγχέει τον Κανόνα της Εκκλησίας, όποιος κοινωνεί με ακοινώνητο, -όπως επισημαίνει ο 2ος κανών της εν Αντιοχεία Συνόδου- είτε εισάγοντας ο ίδιος τον μολυσμό στην Πίστη των ευσεβών, που μολύνει δια της κοινωνίας του με τους ασεβείς στην περίπτωση της αιρέσεως ή του εξωχριστιανικού θρησκεύματος, είτε εισάγοντας το πρόβλημα, στην περίπτωση του σχίσματος, διότι τίθεται πλέον το ζήτημα, τί θα κάνουν οι άλλοι, αν θα κοινωνήσουν με αυτόν που κοινωνεί με τον σχισματικό! Και πώς να κοινωνήσουν, αφού έτσι συνευδοκούν στην εκκλησιαστικά αταξία; Πάντως, το σχίσμα είναι ιάσιμο! Το ότι θεραπεύεται όμως και δεν οδηγεί, όπως η αίρεση στον πνευματικό θάνατο, όταν το προλάβει η Εκκλησία δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται η κοινωνία μας με τους σχισματικούς. Προσέξτε το αυτό, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο. Σημαίνει όμως κάτι άλλο, που κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Χρειάζεται να λυθεί, να αντιμετωπισθεί άμεσα ψάχνοντας την λύση. Και εδώ τώρα θέλω να επισημάνω κάτι πολύ σημαντικό! Χρειάζεται να αξιοποιούμε τις εκκλησιαστικές καταστάσεις για να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να λύνονται τα θέματα και να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα με βουλή και καλή θέληση.
Και αυτή των ώρα, σε αυτή την φάση της εκκλησιαστικής ιστορίας έχουμε κάποια δεδομένα:
▪Τις αιρετικές αποφάσεις της Συνόδου του Κολυμβαρίου.
▪Το Ουκρανικό σχίσμα.
▪Το παλαιοημερολογιτικό σχίσμα.
Επίσης έχουμε:
1. Το χρονικό διάστημα από το 1902 μέχρι το Κολυμβάρι. Με κρίσιμο σημείο την Πατριαρχική Εγκύκλιο του 1920, που ουσιαστικά αναγνωρίζει τις ετερόδοξες ομολογίες ως Εκκλησίες και μία ενδιάμεση πορεία με πολλά και σοβαρά οικουμενιστικά γεγονότα που δεν επιτρέπουν ελαφρότητες στην εκτίμηση της κρισιμότητος της Εκκλησιαστικής κατάστασης μέχρι την μνημόνευσης του Πάπα στο Φανάρι. Έπειτα, το 2016 έχουμε την Σύνοδο του Κολυμβαρίου, η οποία αναγνωρίζει πλέον θεσμικά αυτές τις κακόδοξες Ομολογίες ως Εκκλησίες. Γι’ αυτό και με το Κολυμβάρι έχει κλείσει στην πραγματικότητα η αυλαία, μολονότι, ορισμένοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν, διότι τους εκθέτει μπροστά στην συνείδηση του ποιμνίου. Ο Θεός σαφώς, ακόμη, ενεργεί στα μυστήρια αλλά αφήνει να διαπιστώσει το ίδιο το χριστεπώνυμο πλήρωμα ότι κάτι δεν καλά. Με την εξέλιξη του Ουκρανικού, την στάση των Ιεραρχών με την επιδημία του κορωνοϊού, την αλλοτρίωση της πνευματικής και την όλη θολοκουλτούρα οι πιστοί καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι η κατάσταση ξέφυγε. Τώρα, και επισήμως πλέον μέσα στην Εκκλησία υπάρχει η αίερεσις, διότι η εκτροπή είναι θεσμική. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζω από το 2016 και έκτοτε, ψευδο-Εκκλησία την θεσμική, συστημική Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία οδεύει στην τροχιά της “Νέας Τάξης” και αποτελεί έκτοτε μέρος της Πανθρησκείας. Αυτό είναι δεδομένο το οποίο δεν μπορεί να σκεπάσει άλλο η συστημική “Εκκλησία και υπάρχει ένα δεύτερο δεδομένο ως αποθησαυρισμένη γνώση.
2. Η πείρα από μία διακοπή μνημόνευσης που ακριβώς, επειδή δεν ήταν αποτείχιση τελικά απέτυχε, αφού άφησε τον Οικουμενισμό να ανδρωθεί και να εδραιωθεί.
Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά, ότι χρειάζεται να δούμε, τί δέον γενέσθαι! Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι δεν έχει γίνει ακόμη ουσιαστικά διακοπή κοινωνίας από ένα ικανό ποσοστό κληρικών που να ενεργοποιήσει την αναζήτηση λύσης. Και προσέξτε να συνειδητοποιήσετε γιατί είναι αυτό σημαντικό. Όσο δεν γίνεται αποτείχιση αναμένουμε να δημιουργηθούν αυτομάτως από μόνες τους κάποιες προϋποθέσεις, οι οποίες θεωρητικά και μόνο μας αγγίζουν. Δεν θα υπάρξει πραγματικά λύσις του ζητήματατος όσο στρέφουμε πίσω το κεφάλι μας και αναζητούμε οι άλλοι να κάνουν κάτι που δεν αποφασίζουμε να κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Διότι, γιατί να ψάξουμε την λύση όταν περιμένουμε από επισκόπους που έπεσαν στην αίρεση να κινηθούν οι ίδιοι. Καταλαβαίνετε την παγίδα που έχει, το να μην κάνω αληθινή αποτείχιση; Βολεύομαι και λέω: “Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο”!!! Και απλως περιμένω. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι η καλύτερη ευκαιρία να λυθεί το εκκλησιαστικό πρόβλημα συνολικά με μία Πανορθόδοξη Σύνοδο. Και επειδή ακριβώς υπάρχει το πρόβλημα της αίρεσης που επισημοποιήθηκε με τις αποφάσεις του Κολυμβαρίου δεν υπάρχει περίπτωση να δοθεί λύση για το Ουκρανικό, διότι δεν ευλογεί ο Θεός, αν δεν κινηθούμε να λύσουμε το θέμα στην προβληματική του βάση . Και βέβαια δεν μπορούμε να το λύσουμε το θέμα μόνοι, και να αντιμετωπίσουμε τον Οικουμενισμό χωρίς τους επισκόπους του Πατρίου εορτολογίου. Επιτρέπει ο Θεός αυτή την εξέλιξη για να αναζητήσουμε την συνολική και σοβαρή λύση. Και δώστε προσοχή! Όπως αντιμετωπίζετε την Εκκλησία στο Παλαιό ημερολόγιο ευλογία Θεού δεν Έχουμε! Η ρητορική να τους αποκαλείτε ορισμένοι σχισματο-αιρετικούς”, άλλοι “παρασυναγωγές” κ.λπ. μάλιστα, και οι αποτειχισμένοι δεν σας τιμά καθόλου. Δεν έχετε πνεύμα Θεού! Με πολεμική δεν αλλάζετε την εκκλησιαστική κατάσταση αλλά περιπλέκετε περισσότερο τις καταστάσεις δημιουργώντας σύγχυση. Να γνωρίζετε όσοι δεν θέλουν να συνεργασθούν με τον Ίδιο τον Κύριο στο σχέδιό Του, τους βγάζει εκτός. Δεν θα μείνετε στην αποτείχιση, γιατί δεν φρονείτε κατά Θεόν. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος του αμπελώνος της Εκκλησίας! Όχι εσείς! Και ο Θεός από την μία δεν θέλει τις αιρέσεις αλλά δεν θέλει και τα σχίσματα. Και με τις αιρέσεις πολύ σωστά δεν πρέπει να ενωθούμε, διότι θα χάσουμε την ψυχή μας! Με ποια λογική όμως εμποδίζετε την ενότητα στους Ορθοδόξους που άλλοι προκάλεσαν και το έχουν ομολογήσει, αφού τα σχίσματα είναι ιάσιμα; Δεν είναι πνεύμα Θεού αυτό! Ξεφυτρώνετε ορισμένοι λαϊκοί δημιουργώντας αρνητικό κλίμα και ουσιαστικά δεν αφήνετε τους πατέρες να συνεργασθούν, διότι βλέπουν την αντίδρασή σας. Το ότι κάναμε αποτείχιση δεν σημαίνει ότι αγνοούμε τις άλλες εκκλησιαστικές κοινότητες και θεωρούμε ότι μόνο εμείς είμαστε η Εκκλησία! Κανονικά, όταν κάνουμε διακοπή μνημόνευσης πρέπει να λέμε: “Υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών και έπειτα να αφήνουμε κενό και η δέησίς μας, αυτή η ανώνυμη μνημόνευση, πάει και βρίσκει τον πλησιέστερο Ορθόδοξο επίσκοπο που ο Κύριος γνωρίζει και θέλει να μνημονεύουμε. Όμως για να μην παρεξηγηθεί η ενέργεια, είτε ως κρυφή μνημόνευση των φιλοοικουμενιστών, είτε ως μεσοβέζικη λύση, είτε ακόμη διότι έχει επικρατήσει έτσι στην διακοπή κοινωνίας, και προσωπικά το θεωρώ πιο ξεκάθαρο, μνημονεύουμε: “πάσης επισκοπής Ορθοδόξων…” και ο Θεός γνωρίζει την καρδιά μας. Πάντως, το να ισχυρίζεται κάποιος σε μια ομάδα ή παράταξη ότι μόνο αυτή είναι η Εκκλησία αυτό είναι σαφώς είναι σχίσμα. Ή αποτείχιση δεν είναι απομόνωση είναι καταφυγή στην ευρύτερη σκορπισμένη Εκκλησία με διάθεση ενότητας, πνεύμα μαθητείας, ταπεινή καρδιά, φόβο Θεού αλλά και ζήλο και παρρησία και δράση και αποτομία για το αυθεντικό! Λοιπόν αδελφοί ή το λύνουμε το σχίσμα τώρα ή μας πέρνεις σβάρνα ο διάολος με τον Οικουμενισμό.Διαλέξτε!!!