“Δεν πυροβολούν στα πόδια, στο μυαλό, το νου σου ε;” Κατερίνα Γώγου

Επιτέλους ανακούφιση, μια ανάσα πριν το θάνατο. Ο  «ξεστρατισμένος» νέος ανέστειλε την  66 ημερών απεργία πείνας, έσβησαν και οι πυρκαγιές. Ο εφιάλτης τελείωσε, αλλά άλλαξε την ηλιόλουστη καλοκαιρινή εικόνα σε κρανίου τόπο. Οι πυκνοί μαύροι καπνοί έτσουξαν τα μάτια των ανθρώπων τόσο πολύ, ειδικά εκείνα της Δικαιοσύνης και τα έτριψε τόσο πολύ, για να δει καθαρά τα εγκλήματα, που βγήκε ένα αλλήθωρο τέρας.

Κρατάει τη ζυγαριά που ζύγιασε. Στη μια ο βιαστής, στην άλλη ο ασυμβίβαστος νέος, που τολμάει να ζητήσει το δικαίωμα στην ελευθερία, με την εφαρμογή του νόμου, δηλαδή ισονομία.

Τα παραμορφωμένα μάτια της αλλήθωρης βλέπουν στη θέση του βιαστή τον κανονικό δρόμο, που βαδίζουν όλοι οι συμβιβασμένοι, οι βολεμένοι και ανάμεσά τους οι ευνοημένοι της εξουσίας, ανενόχλητοι να ικανοποιούν τα αρρωστημένα πάθη τους, πατώντας επί πτωμάτων. Και ευφραίνεται ότι όλα «βαίνουσι καλώς», τίποτα δεν διαταράσσει την τάξη. Και αποφαίνεται ανερυθρίαστα την ελευθέρωση του καταδικασμένου βιαστή.

Μόνο που το άλλο μάτι της σκοτείνιασε. Στο πρόσωπο του ανυπότακτου νέου βλέπει την οργισμένη νιότη που ξεχύνεται στους δρόμους και αναμετριέται με την κρατική βία, γιατί δεν βολεύεται στην ανεργία, στη φτώχεια, την αδικία, το ψέμα και την κοροϊδία. Και ξεστομίζει λέξεις επικίνδυνες, φωνάζουν για ελευθερία, δικαιοσύνη, δωρεάν παιδεία, υγεία, ειρήνη, καθαρό περιβάλλον…

Και την πιάνει ανατριχίλα. Ποιος είναι αυτός ο ένας, που θα διασαλέψει την τάξη;

Και ρίχνει τον κύβο: όχι στην ελευθερία του. Να πεθάνει, για να γίνει μάθημα σε όλους. Ένας ακόμα νεκρός μέσα σε τόσες χιλιάδες από πόλεμο και θαλασσοπνιγμούς.

Οι ιδέες του όμως είναι που πρέπει να σβήσουν, γιατί καίνε σαν τις πυρκαγιές, όχι πλέον τα δάση, αλλά το σύστημα, που συνθλίβει τους αδύναμους και ευνοεί απροκάλυπτα τους πάσης φύσεως ισχυρούς.

Από δίπλα της και η εξουσία, «καθώς πρέπει» με την ανάλογη τουαλέτα εγκρίνει και στηρίζει τις δυο κινήσεις της, την ελευθέρωση του καταδικασμένου βιαστή και την καταδίκη του ανυπότακτου νέου.

Και η κοινωνία παρακολουθεί μέσα από τις οθόνες, παραζαλισμένη, σαν να τα βλέπει όλα σε ταινία.

Οι πυρκαγιές δεν σκοτεινιάζουν μόνο τον ουρανό με τον καπνό. Καίνε τα πάντα .Το θέμα είναι τι καινούργιο θα βάλουμε εμείς στη θέση τους.

Γκουτζιαμάνη Γιάννα

Κοζάνη 31-7-2022

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.