28 Φλεβάρη, «μες στην κοιλάδα των Τεμπών, φόβος των μηχανοδηγών»
Έντεκα το βράδυ άστραψε η νύχτα και φώτισε μια φράση στον ουρανό: «στείλε μου όταν φτάσεις». Η χώρα συνταράχτηκε. Στα σπλάχνα της συγκρούστηκαν δυο θηρία. Η κοινωνία ανατρίχιασε. Πάγωσε. Αυτή η τραγωδία δεν χωράει σε κανένα χαρτί. Οι λέξεις της γράφονται με το αίμα των αθώων νεκρών της, για να μην ξεχαστεί ποτέ.
Τίτλος: Ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα
Ο χρόνος: Πάγωσε στις 11.20 το βράδυ
Ο χώρος: Όλη η Ελλάδα το θέατρο. Σκηνή: Η στοιχειωμένη κοιλάδα των Τεμπών.
Το έργο: Τα ουρλιαχτά της μάνας, της κόρης, της αδελφής, της αγαπημένης, του πατέρα, του αδελφού και όλων των συγγενών και φίλων.
Ο θίασος: Ανυποψίαστοι νεολαίοι ταξιδιώτες. Τους ρίχνουν στη σκηνή βορά στο πύρινο στόμα των δυο θηρίων, που γίνονται η επίγεια κόλαση. «Θυσία» είπαν οι ασεβείς στο βωμό του κέρδους και της διαφθοράς.
Και οι «παράγοντες» προς στιγμήν αόρατοι. Έως τώρα κινούσαν τα νήματα της κάθε πράξης, μέχρι που έφτασε η τελευταία πράξη της δολοφονίας και τους ανάγκασε να βγουν σαν τα ποντίκια, που τρέχουν να γλυτώσουν την παγίδα.
Θεατές: Το πανελλήνιον, που τρέμει πως από τύχη δεν βρέθηκε εκείνη τη στιγμή στη σκηνή, στην επίγεια κόλαση.
Και ύστερα συνέβη το απρόσμενο, αλλά επιβεβλημένο: Η νεολαία βγήκε μπροστά πρωταγωνιστής και γράφει τη συνέχεια του έργου. Πρέπει να επέλθει η κάθαρση. Η σκηνή πλέον είναι οι σιωπηλές πλατείες με κεριά αναμμένα και οι δρόμοι με οργισμένα πλήθη, που καταγγέλλουν και απαιτούν: Οι ζωές μας μετράνε, Είναι έγκλημα, δεν είναι ατύχημα. Δεν είναι λάθος, είναι δολοφονία…
Ποτάμια τα πλήθη που ξεχύθηκαν στους δρόμους και ζητούν δικαίωση των νεκρών. Να πάρουν απαντήσεις για όλα τα γιατί. Να μάθουν την αλήθεια. Να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι εγκληματίες.: Πάμε και όπου βγει, Στο έγκλημα αυτό καμία ανοχή, όλων των νεκρών να γίνουμε φωνή. Οι νεκροί μας τα κέρδη τους. Κρατικοί δολοφόνοι, Μαμά κοιμήσου θα αργήσουμε. Αγώνας για ζωή, κόντρα στα κέρδη τους. Πενθούμε τους νεκρούς μας, απαιτούμε την αλήθεια.
Τότε συνέβη το πρωτάκουστο, συντελέστηκε δεύτερη ύβρις μέσα στο ίδιο έργο Το κράτος απαντά στις φωνές των νεκρών με βία και καταστολή. Φοβούνται και τους νεκρούς;
Ξέρουν ότι η Ελλάδα δεν είναι πια η ίδια. Έπεσαν οι κουρτίνες δια της βίας και αποκαλύφτηκαν γυμνοί όλοι οι ανευθυνο υπεύθυνοι παράγοντες, από τον πρώτο τη τάξει έως τον τελευταίο θλιβερό βολεμένο. Οι πολίτες πλέον με περισσότερη γνώση βλέπουν πιο καθαρά και θα αποδώσουν τη δική τους δικαιοσύνη, όταν έρθει η ώρα.
Η κοινωνία ξύπνησε βίαια από το λήθαργο και οργίζεται. με τον άδικο και φρικτό θάνατο 57 ανθρώπων. Και το πλέον άγριο για τους συγγενείς. Κάποιοι δεν έχουν τι να κηδέψουν, « εξαϋλώθηκαν» τους είπαν οι δικοί τους άνθρωποι μέσα στην πύρινη κόλαση. Αυτό δεν ξεχνιέται και δεν συγχωρείται. Μπήκαν στις καρδιές της μαθητιώσας νεολαίας και τους ξεσήκωσαν να βγούνε στους δρόμους, να διαμαρτυρηθούν, να απαιτήσουν την αλήθεια και δικαιοσύνη. Καμιά βία και καμιά καταστολή δεν μπορεί να σταματήσει το ποτάμι. Η κοινωνία ταράχτηκε, θύμωσε και αυτό το φοβούνται. Αυτή θα είναι και η τιμωρία τους.
Κοζάνη 8-3-2023 Γκουτζιαμάνη Γιάννα.