Ανατομία της κρίσης (2) Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Η παραίτηση αναπληρωτού καθηγητού, που εργαζόταν σε ΕΠΑΛ κάποιου νησιού, θα έπρεπε να είχε συγκλονίσει τους πάντες! Δεν γνωρίζω, αν προβλήθηκε στο ελάχιστο από τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης, στην ουσία του εκχυδαϊσμού του λαού μας! Στο προηγούμενο άρθρο παρουσιάσαμε την περιγραφή κάποιων από τα συμβάντα, που ασφαλώς εξακολουθούν να συμβαίνουν στο εν λόγω Λύκειο και, δυστυχώς, όχι μόνο σ’ αυτό. Στο παρόν άρθρο θα παρουσιάσουμε σκηνές από τις ενέργειες του ηρωικού καθηγητού, που σήκωσε στους ώμους του όλο το βάρος παράλυτης κοινωνίας.

Ο εν λόγω καθηγητής έγραψε στην παραίτησή του: «Κατόπιν πήγα στη δευτεροβάθμια όπου ανέφερα προφορικά όλα αυτά και άλλα που για λόγους οικονομίας δε περιγράφω εδώ, στον διευθυντή των «εκπαιδευτικών θεμάτων» ……….. καθώς και τη πρόθεση μου να παραιτηθώ δυστυχώς εξ ολοκλήρου μιας και όπως με ενημέρωσαν δε γινόταν να παραιτηθώ μόνο από το ΕΠΑΛ και να παραμείνω στα άλλα σχολεία ως «μειωμένου ωραρίου» όπως ζητούσα. Φυσικά ήταν γνώστης της κατάστασης στο ΕΠΑΛ. Συζητήσαμε για τη νομοθεσία που μας «δένει τα χέρια» και με παρότρυνε να μη παραιτηθώ γιατί θα ήταν καταστροφικό για την καριέρα μου. Μου ζήτησε να «προσαρμοστώ κάπως» παρόλο που γνωρίζει πως προσαρμογή στη προκειμένη σημαίνει να στέκομαι σα «νεκροζώντανος» στη τάξη να κάνω πως δε βλέπω, δεν ακούω, δε νιώθω, να μη κάνω μάθημα εννοείται, και τελικά να τους βάλω όλους 12 για να μην έχω άλλα… Δεν παραιτήθηκα διότι πίστευα πως μετά τα γεγονότα που προηγήθηκαν και την αίσια έκβαση τους υπήρχε ελπίδα συνεννόησης». 

Η αποδοχή του κακού χωρίς την παραμικρή προσπάθεια προς διόρθωση αυτού είναι η αρχή του τέλους. Όλοι γνωρίζουν, αλλά ελάχιστοι τολμούν, διαχρονικά, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Η ρήση «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα» έχει γίνει το «σοφότερο» γνωμικό του Νεοέλληνα! Είναι αναμφισβήτητο ότι η ισχύουσα νομοθεσία έχει αφοπλίσει τους διδάσκοντες, οι οποίοι βιώνουν στους εκπαιδευτικούς χώρους υπό τη συνεχή απειλή αναξίων γονέων. Αλλά τί έχουν κάνει οι ισχυρές Ενώσεις τους με έκδηλη την κομματική υπόσταση των συνδικαλιστών, ώστε να αποτρέψουν την ψήφιση νόμων, που τους καθιστούν ευάλωτους; Πολλοί από αυτούς κατήγγειλαν, κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, την αντιαυταρχική εκπαίδευση του παρελθόντος! Πόση αξιοπρέπεια διαθέτουν οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι αποδέχονται να στέκονται «νεκροζώντανοι» στην τάξη; Για να μην κατηγορηθώ ότι βάλλω μονομερώς κατά των εκπαιδευτικών προσθέτω. Όλη η κοινωνία νοσεί βαρύτατα, ο χώρος της εκπαίδευσης είναι απλά το σημείο θερμομέτρησης αυτής.

Ο εν λόγω καθηγητής δεν παρέδωσε τα όπλα αμαχητί. Επέστρεψε στις σχολικές αίθουσες και προσπάθησε να αγωνισθεί για την εξυγίανση του κλίματος. Δεν ήταν κάποιος ανεπαρκής, ώστε να αποτελεί μεμονωμένη ή σπάνια περίπτωση αδυναμίας επιβολής επί των παραβατικών μαθητών. Όμως διαπίστωσε ότι η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη, γι’ αυτό και τελικά υπέβαλε την παραίτησή του, που ασφαλώς έχει σοβαρές συνέπειες στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. 

Έγραψε μεταξύ άλλων στο κείμενο της παραίτησής του: «Στην πραγματικά φιλική παρότρυνση κάποιων συναδέλφων αλλά και του διευθυντή εκπαιδευτικών θεμάτων, για «υπομονή» με την αιτιολόγηση πως αυτά είναι «σημεία των καιρών και της κοινωνίας» πως «ΕΠΑΛ είμαστε» πως «έτσι είναι όλα τα ΕΠΑΛ στην Ελλάδα» δεν συμφωνώ. Το ότι είναι μια συνήθης κατάσταση δε σημαίνει πως είναι μια φυσιολογική κατάσταση και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αποδεκτή. Το να επικαλούμαστε τους «καιρούς» καταργεί καταρχήν την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης και ακόμα κι αν συνηθίσω στον διεβδομαδιαίο αυτό «βιασμό» δε μπορώ σε καμία περίπτωση να γίνω συνένοχος στη παραγωγή εγκληματιών. Διότι αυτό συμβαίνει. Οι ανήλικοι αυτοί μαθαίνουν πως μπορούν να κάνουν ότι θέλουν με τη μέθοδο του ομαδικού «συμμοριτικού» τσαμπουκά. Δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον το οποίο τελικά, μη μπορώντας να τις χαλιναγωγήσει, τους περνάει το λάθος μήνυμα, λειτουργώντας έτσι ως φυτώριο παραβατικότητας και αλλοτρίωσης. Ο τρόπος με τον οποίο καλλιεργείται ο φασισμός στα σχολεία είναι κυρίως μέσα από την ανοχή στον εκφοβισμό. Οι μαθητές εν αντιθέσει με την εκπαιδευτική κοινότητα, επιδεικνύουν ουσιαστική αλληλεγγύη μεταξύ τους αν και συχνά υπό καθεστώς φόβου (πρόκειται δηλαδή για συγκάλυψη), οργάνωση και αμεσότητα στις αντιδράσεις. Έχουν άφθονο χρόνο και μειωμένους ηθικούς φραγμούς που τους καθιστούν, τουλάχιστον μερικούς από αυτούς, αδίστακτους και άρα αποτελεσματικότατους. Κυρίως όμως ότι κάνουν γίνεται με την ανοχή του νόμου και της κοινωνίας και αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις στο έπακρο. ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ. Οι εκπαιδευτικοί αν και θεωρητικά δρουν σε ένα πλαίσιο ως δημόσιοι λειτουργοί, στη πράξη, στα δύσκολα, είναι εντελώς μόνοι. Ποιος θα σε αποζημιώσει για τα σχισμένα σου λάστιχα ή το καμένο σου αυτοκίνητο; Για τα τραύματα σου από τις αυτοσχέδιες «βόμβες» με αλουμινόχαρτο και υδροχλωρικό οξύ; Αν σε συκοφαντήσουν; Αν σου ετοιμάσουν κάποια «κατάσταση» εξωθώντας σε, σε μη αποδεκτή κοινωνικά αντίδραση ενώ σε βιντεοσκοπούν, αν στη «στήσουν» με λίγα λόγια; Που θα βρεις το δίκιο σου; Ιδιαίτερα αν είσαι αναπληρωτής είσαι παντελώς ακάλυπτος. Ποιο εύκολα διώχνεται αναπληρωτής από τη δουλειά του (και μάλιστα για πάντα) σε περίπτωση που «στραβοπατήσει» παρά αδέσποτο σκυλί από ταβέρνα. Αυτά όλα είναι παραδείγματα από αληθινά πρόσφατα περιστατικά σε διάφορα ΕΠΑΛ, και όχι μόνο, της χώρας».

Σε άλλο σημείο του κειμένου γράφει: «Τα προβλήματα μας δεν είναι τόσο οικονομικά όσο ηθικά. Παλιότερα ο κόσμος ήταν πάμφτωχος αλλά σέβονταν το σχολείο. Στα νησιά υπάρχουν σχολεία παλάτια φτιαγμένα από μετανάστες που στέλναν χρήματα για να γίνουν σχολεία για τα παιδιά του τόπου τους. Υπήρχε σεβασμός στα «γράμματα… Σήμερα, οι εκπαιδευτικοί κανόνες μπορούν να λειτουργήσουν στο βαθμό που λειτουργεί το μαθητικό φιλότιμο. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών έχει. Δεν έχουν όμως όλοι…. Απέναντι σε μαθητές χωρίς φιλότιμο χωρίς στοιχειώδη κοινωνικό πολιτισμό, το υπάρχον πλαίσιο είναι σχεδόν ανήμπορο. Την αδυναμία αυτή, έχουν ανακαλύψει και εκμεταλλεύονται συνειδητά οι πλέον παραβατικοί, βασανίζοντας εκπαιδευτικούς, εμποδίζοντας άλλους μαθητές από τη μαθησιακή διδασκαλία και καταργώντας ουσιαστικά το σχολείο επιβάλλοντας τη δική τους κυριαρχία».

Το κείμενο έχει ως τελευταία παράγραφο: «Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κατάντια των σχολείων μας. Το περιεχόμενο της παρούσης αποσκοπεί στο να λειτουργήσει ως εκκινητής για την αποτελεσματική συνεργασία των ανωτέρω φορέων απέναντι στη κατεπείγουσα αρνητική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Ελπίζω να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να επιφέρει άμεση οργανωμένη δράση».

Εύχομαι ολόψυχα η θυσία του καθηγητού, να συντελέσει στην αφύπνιση της σε αφασία ευρισκόμενης κοινωνίας μας. Δεν τρέφω πάντως πολλές ελπίδες, για να μη γράψω δεν τρέφω ελπίδες. Για την υπέρβαση της βαθειάς παρακμής, που μας χαρακτηρίζει, απαιτείται ισχυρός συγκλονισμός και όχι η θυσία ενός και μόνο, που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ανεπαρκής ή απροσάρμοστος στις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»    

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.